DAG OG TID

Fjernsynsserien Makta er ein hybrid sjanger. Det er fiksjon, løgn og vridde minne, men også fakta – når det passar seg slik. Mellom grovkorna satire og karikaturar av duglause, forvirra og trætte mænd stig den reinhårige heltinna Gro fram. «Det va’kke så gær’nt», meiner ho post festum om framstillinga.

Når dukka produktet ytrefilet av svin opp i norske daglegvarehyller? Eg har ikkje svaret, eg meiner berre at det produktet ikkje fanst då eg var lita – medan det no er å finne i så å seie kvar einaste kjøthylle.

Lenin sa: «Bli ljos!». Og det vart ljos. Det var den store elektrifiseringa av det største landet i verda. Men no er framtida bekmørk. Sistemann som forlèt landet, må hugsa å sløkkja ljoset.

Me er flokkdyr, men flokkinstinktet er ikkje like sterkt hjå alle. Nokre fylgjer flokken støtt, andre kan finna på å tala flokkleiaren midt imot. Det er ikkje gjeve at dei då vert utstøytte av flokken. Samstundes veit me at flokkmentaliteten kan få oss til handsama folk verre enn me elles hadde gjort.

Bjørn Aamodt frå Sandvika (1944–2006), sjømann, kranførar, psykologistudent, industriarbeidar, nattevakt på Blåkors, busett på Nesodden dei siste 17 åra av livet sitt, er ein av dei mest originale norske poetane i nyare tid, med ni diktsamlingar frå 1973 til 2010 – med Samlede dikt i to utgåver, 1995 og 2007. Han var son av målaren Asbjørn Aamodt.

1977 – velferdsstatens beste år. Arbeidsmiljølova vart innført, og eg fekk sumarjobb på ein målingsfabrikk, med tre gonger så høg løn som året før. Eg reiv av ordrar frå matriseskrivaren og sprang og henta ein ny pall med jekketralla.

Kva det er som gjer at det er så lett å mislike treningspersonlegdomar, og då spesielt dei på TV? Svaret er lett: Dei er for blide og for solbrune.

På syttitalet gjorde vi mykje rart i matvegen – og mange vil nikke attkjennande når eg gir stikkordet «ost og kjeks». Det føregjekk såleis: Det var laurdag, og vi tok eit par ostar rett ut frå kjøleskåpet. Desse ostane var brie og camembert, for dei mest avanserte kanskje ein Port Salut. Ostane blei sette på ei trefjøl saman med Start-kjeks, eit mystisk produkt som smakte som ei perfekt blanding av viskelêr og ingenting.

Det er noko eg lurer veldig på, men som alt anna eg lurer veldig på, gjeld det berre nett når eg treng å vita svaret. I kvardagen lurer eg ikkje på det, men så snart eg står i situasjonen, som eg plar gjera etter eg har gått av toget og vore i Oslo i 15 sekund, melder spørsmålet seg: Korleis skal eg forhalda meg til tiggarar?