DAG OG TID

Arbeidarpartiet er i krise. Dei skal slikka sine sår og evaluera sine tapte slag. Dei når ikkje lenger ut til det partileiar Støre, med ei sosiolektisk omskriving av Gerhardsens «de breie lag av folket», kallar «det brede lag av befolkningen». Sjølv om dei prøver å trøysta seg med gode tal i enkelte kommunar, og at det såg endå verre ut nokre veker før valet, er 21,6 prosent så katastrofalt at Jaglands nedre smertegrense på 36,9 er blitt eit utopisk mål. Det skremmande scenariet som spøker i bakgrunnen, er dei sosialdemokratiske søster- og massepartia som forvitrar sørover i Europa.

I august 2021 bestemte regjeringa at eit utval skulle greie ut korleis Noreg kan nå målet vi har sett oss i klimalova: å verte eit lågutsleppssamfunn innan 2050. Innan 1. november i år skal Klimautvalet 2050 legge fram ei offentleg utgreiing om kva vegval Noreg må ta for å verte nettopp dette lågutsleppssamfunnet. 

Sjakkmetaforane er så vanlege, nærast klisjéfylte, i den politiske diskursen austover at ein vert heilt matt. Den mest klassiske rokaden kom frå Putin og Medvedev i 2008, då presidenten vart statsminister og statsministeren president. Det var berre eit spel, sjølvsagt, og kan henda skulle ein ha avskaffa rokaderegelen, slik verdsmeisteren Kramnik tek til orde for.

«Mett mage må vel rosa fasta», seier eit ordtak. Ja, mange har i alle fall røynt at magen vert mett før augo. Brått sit ein der stappmett og orkar ikkje tanken på ein matbit til. Den som ikkje har høve til å eta seg mett, kan nok ha hug til å laga hakkemat av folk som rosar fasta når dei nett har fått seg eit godt matmål. For visst er det urettvist at nokre svelt, medan andre hiv matrestar eller tillèt seg å vera vanskelege i matvegen.

I dag er denne spalta sterkt inspirert av Kjell Aukrust og Flåklypa Tidende. I «Avisen med egen pakkedisk» skreiv sjefredaktør Frimand Pløsen med ujamne mellomrom små utgreiingar under tittelen «Humoranalyse». Redaktør Pløsen var ikkje nådig i desse analysane, særleg bergensaren Olram Slåpen fekk det glatte lag for dei humoristiske bidraga han sende inn til avisa.

Eg er lokka inn i mellomalderballadeverda og kjem meg knapt ut att. Eg ville skrive om «Liti Kjersti», ei av dei mest tolka og formidla visene frå mellomalderen, ei vise eg aldri blir klok på, og difor blir dregen mot. Men kva for nedskriven versjon eller «oppskrift» var det eg hadde likt så godt og kvifor?

Me opnar med anagrammet sylvtube og skal fram til eit dialektor for piggsvin. Kva er ordet?

Det er alltid den siste biten som vantar i puslespelet. Eg manglar ei radiatormuffe for å verta ferdig med oppussinga av hytta mi i Oslo. Ho er umogleg å kjøpa, sidan røyra har ein diameter på 35 millimeter. Kva skal eg gjera? Laga ei sjølv, sjølvsagt.

Ei venninne fortalde meg nyss at ho hadde hamna i krangel med tenåringsdottera. Ho hadde bedd dottera stramme seg opp. Tenåringar med kroppshaldningar som sakkosekkar er av ein eller anna grunn svært irriterande. Vaksen eller ung, ei slapp haldning gjer noko med fyrsteinntrykket, og diverre går nok tankerekka meir i retning potetgull og Play Station enn struktur og effektivitet. 

Det skjedde i dei dagar at ein kompis og eg sette oss på toget til Stockholm, denne forunderlege byen som du ikkje forlèt utan å ha hatt mykje moro. Som dei fleste andre hatar vi flygemaskinar. Desse tronge metallfuglane som krev at ein må gjennom fleire audmjukande ritual før ein omsider får tildelt eit trongt sete med beskjed om å spenne seg fast og deretter ikkje røre seg.

Så sat eg der, på Grønland politistasjon, saman med ein del andre, ikkje altfor mange, men mange nok til at eg ikkje vart kalla inn på minuttet sjølv om eg hadde time. Eg hadde trekt kølapp, men køsystemet dei opererer med, er ikkje lett å bli klok på. Ingen av nummera som kom opp, hadde noko med kvarandre å gjere, iallfall ikkje i stigande rekkjefølgje. Dermed var det ikkje råd å gå på do eller trekkje frisk luft, iallfall ikkje for pliktoppfyllande personar med respekt for autoritetar.