Årets 17. mai-lunsj med Hjelpeskrivarane tok ei uventa vending. Lenge gjekk det som normalt: eggedosis og champagne, ekte laks og blautkake før kongepjolteren. Det blei rive vennskapeleg kjeft, og det var tevling i å overgå kvarandre i spitord om lokale, regionale, nasjonale og internasjonale politikarar.

To stormeistrar. Ein finn ikkje eit sterkare sjakkpar. Ho har vore i den absolutte verdseliten for kvinner og er stormeister uavhengig av kjønn. Han var den beste spelaren i Norden.

Gudeverda er ingen idyll. Gudane, når dei er mange i ein gudefamilie, lever eit samansett, vanleg liv, med kjærleik, ekteskap og barn, og med rivalisering og konfliktar.

Å vera lei seg er noko anna enn å vera lei noko. Men det er ein samanheng her, for dersom ein jamt må gjera noko ein er lei av å gjera, kan ein verta lei seg. Merk elles at me kan nytta lei i tydinga ‘trist, sorgfull’ utan å ha med pronomenet seg, jamfør Prøysen-visa om guten som «gikk og gret og var så lei». Her er det ikkje tale om å vera lei i tydinga ‘brysam, fæl’ («ikkje ver so lei», «vera lei til å ljuga») eller ‘trøytt (av noko)’ («no er eg lei»). Guten er nedfor, motlaus, sturen – stutt sagt: lei. Ja, dette lei-ordet er sanneleg ei lei sak.

Folk er forskjellige. Somme nyttar bråe hugskot til å setje glans og farge på tilværet når det elles er grått og livlaust, medan andre fyrst kan vere impulsive etter at dei har fått tenkt seg om.

I dikta til Gro Dahle (f. 1962) er det godt å vere. Dei er opne, rause og gir rom for tankar, både eigne og andre sine. Dette diktet kjenner eg meg heime i, mellom anna fordi det vitjar ein diktar eg set høgt, Tone Hødnebø, og eitt av dikta frå samlinga hennar, Mørkt kvadrat frå 1994.

Det nærmar seg sommar, og vi gler oss over varmen i vêret, men òg høvet til å bruke varme i ulike former. Vi skal grille med kol- eller gassgrill, og vi skal sitje ved bålpanna med eit glas vin. Det å kontrollere varme er noko av det viktigaste vi brukar teknologiar til, og bruksområda er mange.

Eg anbefaler å sjekke ut Karl Egil Johansens tekst i Syn og Segn nr. 2/2006 med tittelen «Ka e’ stillinga?» – om engelsk og vestnorsk fotballhistorie. Her skriv Johansen om då fotballen kom til Kristiansund på tidleg 1900-tal. Heimelaget måtte spele på ein «ujamn og tuete» bane, men «det verste var likevel at det stod eit gamalt tre midt på banen. Treet stod der som ein tolvte spelar og øydela spelet fullstendig». Dei kommunale styresmaktene nekta spelarane å fjerne treet.

Lite visste eg at det var denne situasjonen eg sette folk i, då dottera min kom heim frå skulen ein dag og fortalde at ho hadde invitert klassekameratar på bursdagsfest for den høgt elska pusen, som fylte to år den 15. mai.

Årets 17. mai-lunsj med Hjelpeskrivarane tok ei uventa vending. Lenge gjekk det som normalt: eggedosis og champagne, ekte laks og blautkake før kongepjolteren. Det blei rive vennskapeleg kjeft, og det var tevling i å overgå kvarandre i spitord om lokale, regionale, nasjonale og internasjonale politikarar.

To stormeistrar. Ein finn ikkje eit sterkare sjakkpar. Ho har vore i den absolutte verdseliten for kvinner og er stormeister uavhengig av kjønn. Han var den beste spelaren i Norden.

Gudeverda er ingen idyll. Gudane, når dei er mange i ein gudefamilie, lever eit samansett, vanleg liv, med kjærleik, ekteskap og barn, og med rivalisering og konfliktar.

Å vera lei seg er noko anna enn å vera lei noko. Men det er ein samanheng her, for dersom ein jamt må gjera noko ein er lei av å gjera, kan ein verta lei seg. Merk elles at me kan nytta lei i tydinga ‘trist, sorgfull’ utan å ha med pronomenet seg, jamfør Prøysen-visa om guten som «gikk og gret og var så lei». Her er det ikkje tale om å vera lei i tydinga ‘brysam, fæl’ («ikkje ver so lei», «vera lei til å ljuga») eller ‘trøytt (av noko)’ («no er eg lei»). Guten er nedfor, motlaus, sturen – stutt sagt: lei. Ja, dette lei-ordet er sanneleg ei lei sak.

Folk er forskjellige. Somme nyttar bråe hugskot til å setje glans og farge på tilværet når det elles er grått og livlaust, medan andre fyrst kan vere impulsive etter at dei har fått tenkt seg om.

I dikta til Gro Dahle (f. 1962) er det godt å vere. Dei er opne, rause og gir rom for tankar, både eigne og andre sine. Dette diktet kjenner eg meg heime i, mellom anna fordi det vitjar ein diktar eg set høgt, Tone Hødnebø, og eitt av dikta frå samlinga hennar, Mørkt kvadrat frå 1994.

Det nærmar seg sommar, og vi gler oss over varmen i vêret, men òg høvet til å bruke varme i ulike former. Vi skal grille med kol- eller gassgrill, og vi skal sitje ved bålpanna med eit glas vin. Det å kontrollere varme er noko av det viktigaste vi brukar teknologiar til, og bruksområda er mange.

Eg anbefaler å sjekke ut Karl Egil Johansens tekst i Syn og Segn nr. 2/2006 med tittelen «Ka e’ stillinga?» – om engelsk og vestnorsk fotballhistorie. Her skriv Johansen om då fotballen kom til Kristiansund på tidleg 1900-tal. Heimelaget måtte spele på ein «ujamn og tuete» bane, men «det verste var likevel at det stod eit gamalt tre midt på banen. Treet stod der som ein tolvte spelar og øydela spelet fullstendig». Dei kommunale styresmaktene nekta spelarane å fjerne treet.

Lite visste eg at det var denne situasjonen eg sette folk i, då dottera min kom heim frå skulen ein dag og fortalde at ho hadde invitert klassekameratar på bursdagsfest for den høgt elska pusen, som fylte to år den 15. mai.