Lat oss slå fast kva matspalta denne veka ikkje er: ein tekst om opphavet til den tradisjonsrike, britiske osten cheddar. Det er heller ikkje ein tekst om det rike livet denne somme gonger oransje, alle gonger velsmeltande ostetypen framleis har i mange, små handverksysteri.

«Ingen er fødd geni, men i det rette miljøet kan ein skipa eit geni», hevda den ungarske psykologen László Polgár i boka «Å fostra eit geni». Så fekk han tre døtrer og presiserte: Kjønn er det minste problemet.

Dei fleste meiner at det partisystemet vi har her heime, er det beste, for da greier ein seg utan betringar eller endringar. Endringar er alltid til bry, for ein må tenkja nytt, da, og det kan alltid verta strevsamt.

Kan det kome noko godt frå Nasaret, spør dei ironisk i evangeliet. Ja, det kunne det, fortel evangeliet. Kan det kome pietisme frå Sibir? Ja, det kunne det, fortel historia.

No søkk temperaturen mange stader, og det hadde vore gildt om straumprisane sokk i same slengen. Søkkrike folk merkar vel snautt prisauken. Stoda er annleis for folk som er nedsøkkte i gjeld. Dei tykkjer nok at det å leva og bu er søkkande dyrt frå før, og nokre av dei vert kan henda so fortvila at dei ropar «fanden søkkje meg!» so høgt at det søkk i folk.

Spalta du les no, er skriven i Hellas. Diverre må eg skuffe dei av dykk som har håp om at eg skal komme med eit eller anna middels morosamt om at her er språket heilt gresk for meg. Det kjem ikkje på tale. Men freistande er det. Noko anna som heller ikkje er aktuelt, er å samanlikne dagane i det greske med korleis det er å vere på poesifestival i Ulvik. Det skal dei vere glade for her ved Middelhavet.

Vi lever i eit Hofmo-år. 100 år er gått sidan Gunvor Hofmo vart fødd – 26 år sidan ho døydde. Hennar 700 Samlede dikt i dei bøkene ho gav ut, er vortne til 1100 når hennar Etterlatte dikt vert rekna med – dessutan finst 250 sider med tekst i det bandet som heiter Prosa, med noveller, artiklar, brev, dagboknotat og anna.

Det gryr av dag, og eg set punktum for boka. No må eg ha frukost. På butikken finn eg ei handfull andre med svevnvanskar, og pensjonistar. Til mi store glede ser eg ein gamal kollega som no i pensjonisttilværet byggjer trebåtar. Han fortel meg korleis vatnet vert skubba under båtane og ikkje til sides, slik eg naivt har trudd.

Eg kjem ut av flyet på Sogndal lufthamn, det er mørkt, og det blæs og ausregnar. Rett ved flytrappa står ein eldre kar i refleksvest og følgjer oss passasjerar vidare, og eg seier:

Lat oss slå fast kva matspalta denne veka ikkje er: ein tekst om opphavet til den tradisjonsrike, britiske osten cheddar. Det er heller ikkje ein tekst om det rike livet denne somme gonger oransje, alle gonger velsmeltande ostetypen framleis har i mange, små handverksysteri.

«Ingen er fødd geni, men i det rette miljøet kan ein skipa eit geni», hevda den ungarske psykologen László Polgár i boka «Å fostra eit geni». Så fekk han tre døtrer og presiserte: Kjønn er det minste problemet.

Dei fleste meiner at det partisystemet vi har her heime, er det beste, for da greier ein seg utan betringar eller endringar. Endringar er alltid til bry, for ein må tenkja nytt, da, og det kan alltid verta strevsamt.

Kan det kome noko godt frå Nasaret, spør dei ironisk i evangeliet. Ja, det kunne det, fortel evangeliet. Kan det kome pietisme frå Sibir? Ja, det kunne det, fortel historia.

No søkk temperaturen mange stader, og det hadde vore gildt om straumprisane sokk i same slengen. Søkkrike folk merkar vel snautt prisauken. Stoda er annleis for folk som er nedsøkkte i gjeld. Dei tykkjer nok at det å leva og bu er søkkande dyrt frå før, og nokre av dei vert kan henda so fortvila at dei ropar «fanden søkkje meg!» so høgt at det søkk i folk.

Spalta du les no, er skriven i Hellas. Diverre må eg skuffe dei av dykk som har håp om at eg skal komme med eit eller anna middels morosamt om at her er språket heilt gresk for meg. Det kjem ikkje på tale. Men freistande er det. Noko anna som heller ikkje er aktuelt, er å samanlikne dagane i det greske med korleis det er å vere på poesifestival i Ulvik. Det skal dei vere glade for her ved Middelhavet.

Vi lever i eit Hofmo-år. 100 år er gått sidan Gunvor Hofmo vart fødd – 26 år sidan ho døydde. Hennar 700 Samlede dikt i dei bøkene ho gav ut, er vortne til 1100 når hennar Etterlatte dikt vert rekna med – dessutan finst 250 sider med tekst i det bandet som heiter Prosa, med noveller, artiklar, brev, dagboknotat og anna.

Det gryr av dag, og eg set punktum for boka. No må eg ha frukost. På butikken finn eg ei handfull andre med svevnvanskar, og pensjonistar. Til mi store glede ser eg ein gamal kollega som no i pensjonisttilværet byggjer trebåtar. Han fortel meg korleis vatnet vert skubba under båtane og ikkje til sides, slik eg naivt har trudd.

Eg kjem ut av flyet på Sogndal lufthamn, det er mørkt, og det blæs og ausregnar. Rett ved flytrappa står ein eldre kar i refleksvest og følgjer oss passasjerar vidare, og eg seier: