Karin Moes poesi blir knytt til postmodernismen i 1980-åra. Ho opna språket for den nye mediale verda. I diktsamlinga Mordatter frå 1985 kallar ho ein bolk for «instantologi». Det fekk meg til å tenkje på vår tids instagrampoesi. Men der mange instagramdiktarar har ei ukritisk, naiv forståing av språk, står Moe for det rakt motsette.

Ola Bog – diverse sære, frekke, spenstige, dagsaktuelle vers av han ser vi stadig på trykk, også vi som ikkje er på Facebook. Ingen andre opnar eit dikt med tittel «Fillepeller Thon» slik: «Han Olav står ikke med lua i handa./ Han peller ikke flasker han./ Andre gjør den jobben for ham. / Ølbokser og sukkervann…»

Om det å turnere den krevjande sonettforma er eit sveinestykke i poesien, er sonettkransen sjølve meisterstykket. Eit døme er Sommerfugledalen (1991) av Inger Christensen (1935–2009), eit av verdas vakraste diktverk. Her går den strenge forma, motiva og tematikken opp i ei på same tid suveren og efemerisk eining.

Dei store barokkdiktarane i Noreg er som kjent Petter Dass og Dorothe Engelbretsdotter. Dass fekk ikkje trykt bøkene sine i si levetid, men det fekk ein diktar som er ukjend for oss i dag, Rasmus Claussøn Rosing (1641–1705). Han var liksom Dass fødd på Helgeland, i Brønnøy. Kanskje planla han ein karriere på Helgeland? Men Rosing fekk etter kvart kall på Hitra, i 1674, der han vart resten av livet.

Dikta til Glück er tilgjengelege og gir meining med ein gong, samstundes som dei er gåtefulle, laga slik at dei ikkje lèt seg uttømme for meining.

Tom Lotherington – poet, biograf, gjendiktar, romanforfattar – opplyser i si nyaste diktbok Gamleveien hjem (2020): «Jeg har lenge vært klar over at min fødselsdag faller på dagen/ to dager før Henrik Wergelands dag.» – Wergeland i Kristiansand 1808, Lotherington i Tønsberg 1950, den 15. juni. Eg nemner dette fordi eg har misinformert han om min far Ragnar Volds død, som skjedde ikkje på Wergelands dag, men dagen før: den 16. juni 1967.

Vi er midt i juli – denne gongen eit dikt av hovudstadspoeten Olaf Bull (1883–1933), av mange sett på som vår største tradisjonelle lyrikar, formsikker, alltid med rima på plass. Han gav ut sju samlingar 1909–1932 – hans Samlede digte kom i 1942 og er gjevne ut fleire gonger seinare. Fredrik Wandrup har skrive biografien Olaf Bull og hans samtid (1995). Diktet «Metope», frå samlinga med same namn (1927) har ord på seg for å vera Noregs «beste».

Berre dette: Sommar og kjærleik. Men då boka Fanga. Fanga i flukta: for-forelska for-rykte fragment av Øystein S. Ziener (1957–1998) kom ut i 1992, sende NTB ut ei melding som var såpass interessant at de skal få lese: «HOMSEDIKT FRA HEDEMARKEN: En svært spesiell debutantbok med dikt kommer på Aschehoug i begynnelsen av september. Ikke bare er det nokså uvanlig å debutere med en diktsamling på nærmere 200 sider i stort format, illustrert med fotografier, og til en pris som blir høyere enn for diktsamlinger flest. Men enda mer spesielt er nok innholdet: Det er en diktsyklus om homoseksualitet, til og med på nynorsk, med mange allusjoner til homoseksuell litteratur, og med lyriske beskrivelser av et homoseksuelt liv. (…) Iblant velger han hedmarksdialekt og allusjoner til kjent prøysendiktning, som i en bekjennelse om at det finnes homser i Ringsaker mellom steinrøys og strå midt i blåklokkevikua: Itt’n Teodor/ og/ itt’n Valdemar/ men je.»

Dei siste presentasjonane mine har vore av instagrampoetar. Den siste i rekkja er Sabina Store-Ashkari. Ho kjem frå Vadsø og er fødd i 1999. Ho har norsk, samisk og bangladeshisk bakgrunn, kan vi lesa på nettsidene til Cappelen Damm. Då ser vi òg kva Store-Ashkari har til felles med dei andre instagrampoetane eg har presentert: Ho har teke steget over frå Instagram til bokutgjeving.

Sigbjørn Obstfelders eine diktsamling, Digte, kom i 1893 og inneheldt 31 dikt. Ytterlegare dikt pluss eit kvart hundre tekstar prosalyrikk vart trykte i Efterladte arbeider (1903, red. Viggo Stuckenberg). Første samle­utgåve kom i 1917: Skrifter I–II (red. Carl Nærup), der tillegga frå 1903 er med.