Dette diktet blei skrive for seksti år sidan og stod på trykk i boka Marimesse, debutboka til Astrid Krog Halse (1914–2007), utgjeven på Noregs Boklag i 1961.

Prosaens inntog i lyrikken er etter kvart nokså gamalt nytt. Men prosaen har utvida poesifeltet og befrukta det med både forteljande strategiar og ein sterkare munnleg stiltendens.

Dikta til Farestad, som har ein lett og livat diksjon og ikkje nektar seg enderim, slentrar og snublar over ting å gruble over.

Nokre dikt les ein best med øyra. Ja, med kroppen og sansane heller enn med den delen av hjernen som berre forstår seg på beinvegs prosa. Dette er noko alle barn klarer utan problem; dei får nonsens-rim til frukost og bånsullar til kvelds og set pris på lydane, rytmane og fridomen i språket. Så veks vi til og vil korkje ha tull eller trall, i alle fall ikkje i bøkene. Vi er redde for ikkje å forstå. Derfor held mange seg borte frå poesien. For der er det visst fare for at ein ikkje forstår alt frå a til å.

Smarte dikt. Ei diktbok frå i år der forelsking skal vera den dominerande kjensla. Skriven, ifølgje flappeteksten til forlaget, til forfattarens kone: 54 tekstar kalla 25. september-diktene. Same dato brukte Dag Solstad i romanen 25. septemberplassen frå 1974, to år etter folkerøystinga om fellesmarknaden, som Noreg avviste.

Erling Kittelsen (f. 1946) har vore forfattar, omsettar og bidragsytar på så mange verk sidan debuten i 1970 at det vel snart nærmar seg tresifra. Alt i 1992 skreiv Einar Økland om dei (den gong) 18 bøkene: «[d]ei har grodd ihop til eitt litterært verk. Endå det er eit kunstprodukt, eit intellektuelt arbeid, har det preg av å vere eit naturfenomen. Slik gjer det også sterkast inntrykk. Slik får det ein verknad.»

Dikta til Øyvind Rangøy verkar mogne og kombinerer ein sterk rytmisk impuls med ei fascinerande biletskapande evne.

Kristian Halse (1926–2018) var ein kulturberar på Helgeland. Han var politikar, lokalhistorikar, diktar og lærar. Han høyrer til arven etter det gamle Venstre, som målfolk og lærarar flokka seg ikring. Halse var stortingsrepresentant for Venstre i perioden 1969–73. Han var frå Stangvik på Nordmøre. Der kom han frå ein familie med mange kreative sjeler. Ein av onklane hans var Leif Halse, kjend som tekstforfattaren til Vangsgutane.

Lyrikkdebutanten Eirik S. Røkkum har med Kaskader av okser og aske skrive ein lyrisk-ekstatisk rølpeodyssé. Det lyriske eget jaktar på sanninga om seg sjølv og søkjer etter kjærleikens og rusens overskridande opplevingar og språk. Eget, som altså vekslar mellom å vere småfull og overstadig, rører seg gjennom Trondheims nattlege gater og bydelar, frekventerer pøbbar og hamnar i grøfter og slåstkampar, sekundert av ein springande lyrisk tale som vender seg til eit du – og til poesien. Men dette duet, som først er ein kjærast, forsvinn or soga, slik at det lyriske eget vert til ein forsmådd og einsam elskar og duet til ein ekskjærast.

Vi lever i eit Hofmo-år. 100 år er gått sidan Gunvor Hofmo vart fødd – 26 år sidan ho døydde. Hennar 700 Samlede dikt i dei bøkene ho gav ut, er vortne til 1100 når hennar Etterlatte dikt vert rekna med – dessutan finst 250 sider med tekst i det bandet som heiter Prosa, med noveller, artiklar, brev, dagboknotat og anna.