Ein berre så måteleg kjend britisk diktar, Frederick Locker-Lampson (1812–1895) skreiv mellom mykje anna: «Some men are good for righting wrongs and some for writing verses.» Som ein som no tilhøyrer siste kategori, har eg skrive dette diktet. For ordens skuld kan eg opplysa at eg tidlegare òg inngjekk i Locker-Lampsons første kategori, med fleire tenesteperiodar som lege ved FNs fredsoperasjonar (Gaza, Libanon, Kuwait, Irak og på Balkan). Mange gonger såg eg FN audmjuka, eller, som no, hindra i arbeidet på grunn av atommaktveto.

Det er snart 19 år sidan ein gjeng målfolk, frå by og bygd og fjerne land, tok til orde for å skape eit Wikipedia på nynorsk. Lek og lærd, fagfolk og amatørar, i ordets beste meining – folk som skreiv i kjærleik til målsaka. Kanskje fordi dei hadde sett at nynorsken taper som skulemål om elevar ikkje finn nynorske tekstar når dei bruker internett i skulearbeidet. Den innsatsen som er gjord, bør målrørsla vite å verdsette. Mykje er av god kvalitet også.

I kjølvannet av en episode av TV-programmet «Norge bak fasaden» om håp eller mangelen på sådan i psykiatrien, kommer spørsmålet om hvorvidt fagfolk skal gi pasienter håp? Det kommer frem i Dag og Tid forrige uke at det er uenigheter rundt hva formidling av håp har å si for pasientene.

Eg var nok litt medvitslaus i gjerningsaugeblinken då eg skreiv eit avsnitt i artikkelen «Klårsynt» førre veke. Kvalitetskontrollen streika, men heldigvis har me dyktige lesarar som har gjort meg merksam på nokre feil. Eg er særs takksam og prøver på nytt. Endringar i avsnittet er utheva:«Har du minus 1 på brillesetelen, har auga dine ei brytning på 61 dioptri. Du må spreia ljoset med ei konkav linse i brillene. Er du langsynt, vert ljoset brote for lite, og du må korrigera med ei konveks linse i brilla som samlar ljoset, slik at det treffer netthinna rett.»

Dag og Tid skrev forrige uke om håp i psykiatrien. Så lenge det er liv er det håp, sies det. For oss pårørende handler det ofte om å holde liv i. Håp snakker vi sjelden om.

Jon Kværne belærer meg om Kosovo og Nato-krigen mot Serbia i 1999 i Dag og Tid nr. 8. Han forteller at vi må vite hva aktørene har gjort og hva de står for i dag, for å bidra til løsning av konflikter. Han presenterer den offisielle svart-hvitt historien om Serbia og Kosovo-albanerne som begrunnet Natos bombing av Serbia. Det er tvilsomt om slik ensidighet og uvilje mot å forstå motstanderens perspektiv kan bidra til å ’løse knuter’.

Det er venta at regjeringa i vår legg fram for Stortinget forslag om at det ikkje skal byggjast ned meir enn 2000 da dyrka jord per år. Dette er eit viktig steg for sjølvforsyninga og mattryggleiken vår. I tillegg ynskjer me at det vert sett ei tilsvarande grense på 2000 da for nedbygging av dyrkbar jord. I tillegg foreslår me at det vert ulovleg å planleggja bustadar, næringsområde og parkeringsplassar på dyrka og dyrkbar jord.

I Dag og Tid fredag 10. mars 2023 har Siri Helle eit innlegg om høge leigeprisar som gjer det vanskeleg å vere leigetakar. Ein får inntrykk av at ho meiner det er huseigarane som er ansvarlege for at leigeprisane er så høge, og ho foreslår mellom anna at ein kan sette tak på husleigeauke. Eit slikt tak vil i liten grad monne.

I ein leiar i Dag og Tid skriv redaktør Svein Gjerdåker at det er tid for eit kompromiss i Fosen-saka, og at vi må finne ei løysing der vindturbinane får stå, samtidig som reindrifta på Fosen får fortsette, om enn ikkje heilt som før.

Trass i vestlege skuldingar om korrupsjon og brot på menneskerettar, sist under fotball-VM i Qatar, tyder alt på at dei arabiske golfstatane i Midtausten kjem styrkte ut av dei globale fylgjene som Ukraina-krigen fører med seg.