Det er visstnok ei kjensgjerning at det meste av undervising og publiseringar ved norske universitet går føre seg på engelsk. Slik sett er det liten skilnad på norske og ikkje-norske forskarar.

Den siste tiden har det pågått en debatt om internasjonalisering av norsk akademia. Jeg underviser internasjonale studenter i norsk språk og samfunnsfag ved Universitetet i Stavanger. For meg handler dette verken om hvor noen er født, eller hvilket morsmål de har. Norge skal selvsagt ikke hindre dyktige kollegaer fra hele verden fra universitetsstillinger.

Klimakrisa er meir dyster enn nokon gong. For å nå klimamåla i Parisavtalen må verda halvera klimautsleppa til atmosfæren innan 2030 og fasa ut all bruk av fossilt drivstoff innan 2050 eller før. Politikarar i alle land har intensjonar om slike reduksjonar, men Greta Thunberg, som vurderer klimakrisa betre enn dei aller fleste, seier at dei fine orda deira berre er bla bla. Ein prognose for utslepp fram til 2030 viser dessverre ein global auke i utsleppa på 16 prosent (The Guardian).

I rolla som leiar for eit mangfaldig akademisk kollegium er det av og til slik at ein kan lure på korleis ein skal posisjonere seg, kva ein skal gjere – og ikkje minst kva ein skal seie. Spesielt gjeld det om ein står mellom kryssande interesser og med press frå ulike hald. Sjølv om krava er klare om tydelege svar, er det ikkje alltid opplagt kva som er rett og gale, og heller ikkje kva som er beste utveg. Om dette fekk eg eit muntert råd ein gong, og det var: «Om ingenting anna verkar, prøv sanninga.» Så la meg difor berre seie det som det er.