Ein av våre originale, hemmeleghaldne poetar fylte 80 år i september og døydde i november, Steinar Sørlle frå Stavern – Vestfold var landskapet hans, fotograf var han av yrke, inntil han stod fram som poet med fem diktbøker 1972–1997: Sporene ser deg heiter den første, Lyset under våre drømmer den siste. Dessutan prosa, også for born og ungdom: Hans bok Isnatt (1986) er omsett til sju språk, deriblant i kjempeopplag på tysk, prislønt i Tyskland og Austerrike.

Jon Auklend (1889–1978) er ukjend for dei fleste i dag. Men dikta hans fortel om eit viktig straumdrag i norsk lyrikk – inspirasjonen etter Olav Nygard. Nygard er kjend for lange dikt på ottava rima (dikt med strofer på åtte vers­liner med eit innfløkt rimmønster) og fortetta ordbruk med både arkaiske og nylaga ord. Eg har tidlegare presentert to slike diktarar: den unge Olav H. Hauge og Frank Frode. Auklend høyrer til same gruppa. Jamfør ein av titlane hans, «Nygards-dråpa». Han skreiv òg mange strofer på åtte versliner (men med eit lettare rimskjema).

Kjærleik i seg sjølv krev inga skrift, han har nok med eigen fylde. Han lever utanfor tida. Stein Mehren har i diktet «Tristan og Isolde» skildra dei elskande: «Og de kunne aldri gledes/ ved sin kjærlighet/ for den var deres glede/ …/ De så på hverandre og sa aldri/ Se på vår kjærlighet/ for den var deres blikk».

Helge Torvund tek oss med attende til tida «før det vart for mykje av alt», og spelar fram eit hjarte­varmt bilete av mor si, Inger Torvund.

Å, Mona Høvring! Vekas dikt er henta frå den fjerde diktsamlinga hennar, Å paradis frå 2008. Tittelen er det ein i retorikken kallar ein apostrofe, ei påkalling av noko fråverande, som eit «Foraar» (hjå Wergeland). Både det poetiske og det religiøse språket har denne evna til å overskride avstand og fornuft, og dette peikar på noko sentralt i poesien til Høvring: Ho skriv dikt som speler på språklege likskapar og samband mellom sanseleg og åndeleg begjær.

Tittelen Almakolender på Toto Hølmebakks debut ser ut til å vere ei samanskriving av orda almanakk og kalender. I tredje og siste seksjon i boka, «Kalender», ber dikta titlar henta frå den franske revolusjonskalenderen. Det er som om konfrontasjon mellom den nesten bokhaldarliknande interessa for tal og språkets meir flytande meiningskarakter befruktar kvarandre gjensidig. Hølmebakk skapar eit forunderleg klårt, nesten realistisk, men samstundes mystisk poetisk univers.

Dette diktet er skrive av Sigrun Okkenhaug (1889–1939). Okkenhaug tilhøyrde eit intellektuelt miljø i Levanger, der lærarskule- og folkehøgskulekultur, venstrepolitikk og nynorsk hadde gode kår. Olav Duun kom frå same miljøet. Far til Sigrun Okkenhaug var skulemannen og målmannen Arne Vestrum. Ho sjølv var mor til komponisten Paul Okkenhaug, kjend for musikken til Spelet om Heilag Olav.

Meisterleg er det sikre anslaget i dikta, men like fullt bør ein akte på den over­rumplande sluttlina.

Populære songar som har overlevd i årevis – ein visediktar vi ikkje skal gløyme, er Arne Svendsen (1884–1958), som har 200 titlar registrerte hos Tono og hundrevis av etterlatne tekstar forvara i Fredrikstad bib­liotek – han stod for eit stort tal revyar, ikkje minst i denne heimbyen. (Om talet på songar er 2500, som det vert hevda i fleire verk, er likevel ikkje stadfesta.)

Ordet og fenomenet kommune, som osar av noko abstrakt, kontorgrått, treigt og byråkratisk, verkar å ha engasjert poetar i dei seinare år. Tidlegare i år debuterte Johanne Fronth-Nygren med Vannverk (2022). Kommuneslagord var ein sentral ingrediens i Kjersti Bjørkmos Om du hadde bodd her hadde du vært hjemme nå (2019), og Morten Langeland gav i 2015 ut Den egentlige kommunen. Til slutt i boka takkar Dahle svensken Jimmi Alm og kommunepoesiprosjektet hans. Ja, i denne samanhengen er det verdt å nemne at kommunen også blei dikta om på 1970-talet, til dømes i svensken Erik Beckmans diktbok Den kommunale kroppen (1979). Kommunen er altså ikkje framand grunn for poesien.