Diktet denne veka er henta frå ei lita bok utgjeven på Albatross, forlaget til Magnar Mikkelsen som inntil nyleg heldt til i Veidnesklubben, ei lita bygd i Lebesby kommune i Finnmark. Hold stø båt kom ut i 1990 og var skriven av Laila Stien (f. 1946), som då var ein etablert Tiden-forfattar.

Tusen takk til Dag og Tid for at de set fokus på lyrikaren Olav Nygard ved å trykkja dikt frå den siste diktsamlinga hans, «Ved vedbande», som kom ut for hundre år sidan, eit år før han døydde berre 40 år gammal. Det gler meg storleg!

I Dag og Tid for to veker sidan, i saka «Krig endra Grieg», attgav og samanlikna eg dei to Nordahl Grieg-dikta «Til ungdommen» (1936) og «Øya i Ishavet» (1942): «Det er eit paradoks at me nyttar ’Til ungdommen’ som ’nasjonal trøystesong’ når Nordahl Grieg sjølv endra meining og gjekk til åtak på haldningane i diktet.» At lyrikaren i 1942-diktet siterer og kritiserer 1936-diktet, set eg i samanheng med krigsutbrotet og okkupasjonen som fann stad i tida mellom dei to dikta, og som påverka mellom andre Nordahl Grieg og Arnulf Øverland og tilhøvet deira til nasjonen og kongen, Moskva og Stalin.

Diktet «Det trengst so lita minning» av Olav Nygard stod prenta i bladet fredag 6. januar, diverre med prentefeil. I andre strofe stod «å høgst lys»; rett er «å høgste lyst». I tredje strofe stod «kjenner at bankar» og «hesperide-dagen»; rett er «kjenner at det bankar» og «hesperide-hagen».

No i januar har nok mange opplevd dette: Det vrimlar av snøfnugg frå himmelen, alt blir dekt av kvitt og blir så forunderleg stilt og fredeleg. Kan denne opplevinga formulerast med ord? Ja! I diktekunsten finn vi tolkingar av naturen som gjev oss estetisk nyting like stor som sjølve naturinntrykket. Det meiner eg er tilfellet med songteksten «Når himmelen faller ned» av Anne Grete Preus (1957–2019) frå Mosaikk – 16 biter (1998). Av omsyn til lengd er ei strofe av songen ikkje med her.

Denne gongen eit annleis dikt, av Kate Næss (1938–1987) frå Oslo, aktiv i Studentteatret som kulissemakar, klesdesignar, skodespelar, scenograf. Ho vart lagd merke til for dikta sine tidleg på 1960-talet – saman med Georg Johannesen og Stein Mehren stod ho for det nye i poesien hos oss. Kate Næss var oppfinnsam, sosial, fann på namnet til Club 7 – spreidde godt humør rundt seg. Ho var gift med teaterinstruktør Janken Varden, som fortel:

Langdiktet Paris av Hope Mirrlees (1887–1978) blei første gong utgjeve på Virginia og Leonard Woolfs forlag Hogarth Press i 1920. Boka blei ikkje meld eller lesen i særleg grad og forsvann i gløymsla. Rett nok blei diktet gjenutgjeve på 1970-talet i ein akademisk samanheng, men blei først gjenoppdaga i 2007 og kalla for «modermismens tapte meisterverk».

Før jol trekte eg fram eit omvendt evangelium av poeten Aasne Linnestå, opphavleg frå Telemark. Når «Tjugendagsknut jagar joli ut», vil eg hente fram ein annan sterk diktar frå same (historiske) fylke: Aslaug Vaa (1889–1965).

Dette diktet er skrive av ei kjend og kjær røyst for lesarar av Dag og Tid, Walid al-Kubaisi. Diktet er trykt i 100 dikt om krig (2003), redigert av Håvard Rem. Det er eit sjølvbiografisk dikt som fortel om vonløysa til flyktningar. Dei flyktar frå krig til fredelege land, men det inneber ikkje at dei får fred i hugen, snarare tvert imot. Al-Kubaisi fortel korleis lengt og dårleg samvit tærer på han innvendig. Han gjer det effektivt i ei kronologisk forteljing der han viser korleis han – langt heimanfrå – får høyre om den eine etter den andre tragedien i familien hans, utan at han kan vera der å trøyste og ta imot trøyst, heilt til han bryt saman i 2003, på ein kafé på Tøyen. «Sjador» er ei kappe som dekkjer hovud og kropp.