Det tradisjonelle japanske haikudiktet med sine tre liner er blitt ei populær form for skrivarar og lesarar. Sjølv om haiku i si noverande form stammar frå meisteren Bashō (1644–1694) og har endå eldre røter, er det framleis ei levande litterær diktform i Japan. Her til lands byrja det å kome norske gjendiktingar 1960-talet, og haiku må vel også kunne seiast å vere ei etablert form på norsk også.

Sytten år må ein visst vera når ein vaknar i Olav Nygards univers. Erlend Skjetne fortel (Dag og Tid nr. 6) om opplevingar der ein kan kjenna seg att.

«Jeg våknet av at noe/ var utenfor i natt./ Det surklet og det sukket/ så underlig forlatt.// Det var den gamle vinter/ som gikk og sa farvel.»

Dette diktet er frå Helge Torvunds Alt er høy (2007). Eg har omtala eit dikt frå denne samlinga tidlegare, «Kongle» – der fenomenet kongle blir skildra poetisk gjennom ord og klang, slik at du sansar sjølve kongla når du les diktet.

Diktet denne veka er henta frå ei lita bok utgjeven på Albatross, forlaget til Magnar Mikkelsen som inntil nyleg heldt til i Veidnesklubben, ei lita bygd i Lebesby kommune i Finnmark. Hold stø båt kom ut i 1990 og var skriven av Laila Stien (f. 1946), som då var ein etablert Tiden-forfattar.

Tusen takk til Dag og Tid for at de set fokus på lyrikaren Olav Nygard ved å trykkja dikt frå den siste diktsamlinga hans, «Ved vedbande», som kom ut for hundre år sidan, eit år før han døydde berre 40 år gammal. Det gler meg storleg!

I Dag og Tid for to veker sidan, i saka «Krig endra Grieg», attgav og samanlikna eg dei to Nordahl Grieg-dikta «Til ungdommen» (1936) og «Øya i Ishavet» (1942): «Det er eit paradoks at me nyttar ’Til ungdommen’ som ’nasjonal trøystesong’ når Nordahl Grieg sjølv endra meining og gjekk til åtak på haldningane i diktet.» At lyrikaren i 1942-diktet siterer og kritiserer 1936-diktet, set eg i samanheng med krigsutbrotet og okkupasjonen som fann stad i tida mellom dei to dikta, og som påverka mellom andre Nordahl Grieg og Arnulf Øverland og tilhøvet deira til nasjonen og kongen, Moskva og Stalin.

Diktet «Det trengst so lita minning» av Olav Nygard stod prenta i bladet fredag 6. januar, diverre med prentefeil. I andre strofe stod «å høgst lys»; rett er «å høgste lyst». I tredje strofe stod «kjenner at bankar» og «hesperide-dagen»; rett er «kjenner at det bankar» og «hesperide-hagen».

No i januar har nok mange opplevd dette: Det vrimlar av snøfnugg frå himmelen, alt blir dekt av kvitt og blir så forunderleg stilt og fredeleg. Kan denne opplevinga formulerast med ord? Ja! I diktekunsten finn vi tolkingar av naturen som gjev oss estetisk nyting like stor som sjølve naturinntrykket. Det meiner eg er tilfellet med songteksten «Når himmelen faller ned» av Anne Grete Preus (1957–2019) frå Mosaikk – 16 biter (1998). Av omsyn til lengd er ei strofe av songen ikkje med her.