I diktboka Olav Nygards seng stig Erlend O. Nødtvedt inn i svevnen, draumen og nattas rike. Lesaren blir vitne til ei visjonsferd som blir utløyst av ein rekvisitt, den gamle senga til lyrikaren Olav Nygard (1884–1924). Dimed står også desse dikta med ein fot i romantikaren Nygards visjonsrike lyriske univers. Søvnen er også bilete på døden. Nygard vert omtala som dødsdiktar.

Kor har det vorte av Tore Elias Hoel frå Harstad, busett i Bodø, fødd 1953, omtala for fleire ungdomsbøker – han leverte to språkmedvitne, venstreorienterte diktsamlingar i 1979 og 1981, Å fange en hval og Presidentens ro, men seinare har han forsvunne frå poesien?

Denne gongen tek vi også føre oss Anders Arrebos Hexaëmeron (skrive i 1630-åra). Den danske presten vier plass ikkje berre til fisk, men òg til fuglar: «Nu Musa, immer fort, vor dag tagr paa at helde,/ Sig mig hvad Fugle-art der yttris Noorden fielde./ I lange Norge-Land (...).»

Gaute Heivoll skriv lyrisk variert om dei tause felta me er avhengige av for å uttrykkje oss som menneske.

«Det viktigaste Walt Disney har gitt verda, er… pausen», høyrde eg ein journalist seie på radioen her om dagen. Eg trur han meinte ein pause frå kvardagen. Visst kan eit lite og unnseleg ord romme mangt og mykje ulikt, tenkte eg, oppglødd og innsausa som eg var i pausar, postdramatikk og rytmiske repetisjonar hjå Jon Fosse etter tildelinga av Nobelprisen i litteratur 2023 til han… og til nynorsken.

Nils Kjær skreiv ein gong at «Dantelitteraturen kan lignes med et hav hvor ingen har seet bunden og hvis udstrækning ingen har maalt». Og det finst verkeleg eit heilt osean av sekundærlitteratur om Dante, men talet på norske gjendiktingar av Divina commedia er ikkje stort.

Det finst ein sjeldan musikalitet i dikta til Nils Yttri (1947–1980), unik på hans tid. Og det finst ein storstruktur i mange av dikta – og i diktsamlingane – som gjer han innstendig på ein heilt spesiell måte: «Bare stillheten ser ham» vert nemnt fem gonger i opningsdiktet til avdelinga «Drømmen er en smeltet softice i psykiaterens hender» frå 1981. Diktbøkene hans er Turister i nattens lugar (1979), Bokserens blod (1980), Når min fantasi berører dine drømmer (1981), Zenith (1982). I tillegg kjem to etterlatne samlingar redigerte av Lars Saabye Christensen.

Det ligg føre fleire dikt og utval av den franske poeten Eugène Guillevic (1907–1997) på norsk, både Geir Pollen, Finn Øglænd, Anne Birgitte Rønning, Jo Eggen og Arvid Torgeir Lid har gjendikta Guillevic. Fram til gjendiktinga av Lysninger. Dikt 1973–1980 har ikkje ei heil samling vore gjendikta. Det er fint at så no er gjort, for slik blir det fornya merksemd om ein lyrisk forfattarskap som verkeleg fortener det.

I sommar, då hetebølgene rulla som verst over Sør-Europa, las eg boka til den danske diktaren og antropologen Sofie Isager Ahl (f. 1988) Demeters latter (i Sindre Andersens norske gjendikting). Boka blei innimellom som ein nyhendebulletin med setningar som «Ørkenene i Toscana brer seg igjen».