Sigbjørn Obstfelders eine diktsamling, Digte, kom i 1893 og inneheldt 31 dikt. Ytterlegare dikt pluss eit kvart hundre tekstar prosalyrikk vart trykte i Efterladte arbeider (1903, red. Viggo Stuckenberg). Første samle­utgåve kom i 1917: Skrifter I–II (red. Carl Nærup), der tillegga frå 1903 er med.

Ei større utgåve Samlede skrifter I–III frå 1950 (red. Solveig Tunold) lanserer fleire nye kortprosadikt. Eit etterlate manu­skript, Brokker og stubber, utgjeve av Martin Nag i 1995, inneheld atter nye dikt. Dette inneber at når den utvida Samlede skrifter I–III (red. Arne Hannevik) kjem i 2000, finst ei avdeling «Andre dikt» med 56 dikt og ei avdeling «Dikt i prosa» med 34 prosa­lyriske tekstar. Med dikta frå debutsamlinga får vi no 31 + 56 + 34 = 121 tekstar lyrikk og kortprosa av Obstfelder.

Dertil vert 14 «Dikt på fransk» trykte, omsette av poeten. Dei velkjende linene frå «Jeg ser» blir sjåande slik ut:

Je regarde, je regarde…

Me suis-je égaré sur une fausse planète?

C’est si étrange ici…

Dagens dikt, datert februar 1890, trong altså 110 år på å sjå dagens lys.

Diktet er utspekulert, i den forstand at dialogen mellom han som vil løyse korsettet hennar, og ho som ikkje vil ha han for nærgåande: «Uf, hvor du er ækel!» – den vert kan henda tvitydig, i og med at teksten ikkje klargjer om mannen er ein forførar eller ein vaksen som kler av barnet sitt. Kva alder har «lille Tulle», som i sluttreplikken seier: «Fortæl mig så en skrøne,/ så sovner jeg ind»?

Men – vent no litt: Sluttreplikken blir snarare avlevert av herren i diktet, som avstår frå å vera forførar? Eit barn går ikkje med korsett. Lesaren er vorten sett inn på feil spor.

Jan Erik Vold