Det finst diktarnamn du treffer på ofte, der du tenkjer: Han burde eg lesa. Men så blir dikta hans likevel ikkje lesne. Slik har det vore med Terje Johanssen (1942–2005). Eg takkar difor Ivar Roger Hansen som oppmoda meg om endeleg å lesa han. Det fekk meg til å lesa gjennom diktsamlingane hans, og også dikt i utval, Vid utsikt (2002). Og vid utsikt – topografisk, kulturelt og mentalt – er det i dikta til Johanssen, til det gamle Hellas, til opphavet hans, Lofoten, og innsyn i den menneskelege eksistensen. Geir Pollen skriv dette i etterordet til Vid utsikt: Han står «med sitt milde, greske blikk og sitt mørke, greske skjegg, som en moderne Homer tjoret fast til virkelighetens harde tre».

Pollen refererer òg til eit framifrå språk­bilete hjå denne greske songaren i norsk lyrikk: «Hun hadde et hvitt sjal over skulderen/ som en brenning kastet opp av en bølge/ og knust mot en ishavskyst, der jeg ble født.» Vi synest vi kan høyre atterklangen av Afrodites fødsel, men då i ein nordnorsk, moderne røyndom.

Den seine delen av forfattarskapen inneheld episke dikt eg kunne tenkje meg å sitere, men av omsyn til lengd fall valet på dette diktet frå Jeg forklarer meg om kjærligheten mellom oss (1981). Der er eit dikt med ei varsemd og finkjensle som minner om Emil Boysons poesi. Augneblinken som blir skildra, varslar ein dobbel avskil – mellom dag og natt, ei skyming, der mørkret kjennest klårt og mjukt som fuglefjør, og der to menneske skil lag.

Det spesielle i dette diktet er språkbiletet «himlens myke tungtrafikk», som rimar med «bare et øyeblikk». Naudrim, ville vi kanskje tenkje, for «tungtrafikk» er ikkje nett eit poetisk ord. Men heller rimfunn, seier eg, for motsetningsfulle og undringsvekkjande «himlens myke tungtrafikk» fangar framifrå godt den meiningsfylte kvelden det er tale om: tagnaden mellom dei, tyngd med mange kjærlege tankar. Kanskje hadde strofa vore endå betre om «skyer» var med i nest siste versline, men godt er det i alle fall.

Ronny Spaans

Sammen, hver for oss

Lys og luft har falt til jorden

Kledd i grågåshus og fjær

formes kvelden om

til blankvannsdyp og tunge trær

Midt i dette myke mørket

som snart skal virvles bort

går vi hver for oss

og lukker til en åpen port

Luftens lupe pusses ren

av naken vind og glassklart regn

Hånden skjærer veven ned

og viser opp sitt skjulte tegn

Vi lytter litt der, du og jeg

mot himlens myke tungtrafikk

av fjær og fugl og vind og trær

Vi stanset, men bare et øyeblikk

Terje Johanssen