Snakk litt med katten. Han kan sette ting i perspektiv for oss. I den sjette diktsamlinga til Kjersti Ericsson (f. 1944), Katten stryker seg inntil oss (1993), har katten denne rolla i nokre av dikta – som ein konstant i ei omskifteleg verd. Katten stryk seg inntil oss og får oss til å stogge ein augneblink – til å sjå oss omkring og sjå korleis vi ber oss åt. Slik kan katten gi oss innsikta om at historia gjentek seg, berre gjennom sin suverene og stoiske eksistens.

Vekas dikt står heilt først i den vesle samlinga til Ericsson. Det siste diktet i boka handlar òg om kattar, men går føre seg i Roma. Dei siste linene går slik: «Her smuldrer/ monumenter/ og menneskeliv./ Jeg var. Jeg er. Jeg blir,/ maler katten.»

St. Petersburg er nesten like kjend for kattar som Roma. Under beleiringa av St. Petersburg i 1941–44 døydde òg svært mange av kattane, noko som førte til eit stort rotteproblem i byen. Etter krigen blei det innført 5000 kattar til byen for å få bukt med problemet. Vinterpalasset har òg alltid hatt kattar til å vakte kunstskattane mot rotter og mus, og det er ein slik liten katt som opnar diktet, med dei blanke lapisauga sine.

Nokre kvartal utanfor sentrumskjernen møter vi ein katt som ikkje har anna å vakte enn nips i ei bustadblokk. Men symboleffekten er lik, ein katt er ein katt, medan «store riker oppstår og går under». Historietyngda var tydeleg i St. Petersburg i 1992. Så kjem tanken på kattane som smyg seg mellom menneske og kunstskattar, palass og blokker, i dei same gatene, no i dag.

Cathrine Strøm

Den vesle katten

fra gamle Egypt

ser med blanke lapisøyne

på vinterkledde skolebarn

foran glassmonteren

i tsarpalasset.

I boligblokka

på Lunatsjarskoga Prospekt

smyger katten Ljuba

mellom nips

og loslitte lengsler.

Store riker oppstår

og går under.

Katten er der.

Den stryker seg

inntil oss.

St. Petersburg 1992

Kjersti Ericsson