Diktet: Jo Eggen
Foto: Terje Pedersen / NTB
Kva diktet er? Ein bitte liten høgtalar eller seismograf for dei minste ting, for gras og regn og vindstille, ikkje berre for tinga slik dei er her og no, men for kva enn dei måtte syne av tida og historia dei ber med seg. Graset som er og blir, i og kring ruinane av ein katedral søraust i Irland.
Jo Eggen, fødd i 1952 på Lillehammer, voks opp på Hamar med verda i stova, gjennom farens interesse for kart og geografi, som han fortel til Henning H. Bergsvåg i ein ny, god episode av podkasten Poesidigg. Han har sjølv reist mykje, som student og utøvar av språk, litteratur og musikk, mellom anna i Aust-Europa og Russland, og særleg med dei fem seinaste diktsamlingane har han etablert seg som ein reisediktar, ein som har utforska reisa som ramme og katalysator for dikting.
I Ruindikt går reisa til Irland. Boka kom i 2017 og gav Eggen nominasjon til Brageprisen. Saman med bøkene Stavkirkedikt og Øydikt er Ruindikt innlemma i trippelutgåva Reisedikt 2007–2017, utgjeven i samband med at Eggen fylte 70 år i 2022. Utgåva inneheld altså ikkje Dikt om Sverige (2020) og boka Islandske dikt, som kom ut i fjor. «Eggen er like lite noen guide som en flanør», skriv poeten og omsettaren Monica Aasprong i etterordet, men ein som nærmar seg staden, materien, gjennom det poetiske språket. Dikta til Jo Eggen er prega av dette som Henning Hagerup ein gong kalla for ein «tenkende sanselighet».
Jo Eggen er ein av tre nominerte til Triztan Vindtorn poesipris 2024, som vil bli delt ut i Drammen på verdas poesidag 21. mars. Han held Rolf Jacobsen-førelesinga under opninga av Nordisk poesifestival på Hamar, dagen før denne avisa kjem ut, på skotårsdagen 29. februar.
Cathrine Strøm
Gras, Ardmore katedralruin
Golvet grønnes
men det er ikke noe golv
graset vokser opp av grusen
blad vokser i veggen
for det er ingen vegg
det er bare vegg
det er bare golv
et hus det ikke regner inn i
for huset har ikke tak
det regner overalt
den gale har hus overalt
Smått, grønt
bredte seg
i katedralen ødelagt
men fortsatt navnet
«Den store haugen»
en harpespiller hvitner så vidt
gras er og blir
regn er og blir
vokser rundt
drypper vindstille
Jo Eggen
Frå Ruindikt (2017)
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kva diktet er? Ein bitte liten høgtalar eller seismograf for dei minste ting, for gras og regn og vindstille, ikkje berre for tinga slik dei er her og no, men for kva enn dei måtte syne av tida og historia dei ber med seg. Graset som er og blir, i og kring ruinane av ein katedral søraust i Irland.
Jo Eggen, fødd i 1952 på Lillehammer, voks opp på Hamar med verda i stova, gjennom farens interesse for kart og geografi, som han fortel til Henning H. Bergsvåg i ein ny, god episode av podkasten Poesidigg. Han har sjølv reist mykje, som student og utøvar av språk, litteratur og musikk, mellom anna i Aust-Europa og Russland, og særleg med dei fem seinaste diktsamlingane har han etablert seg som ein reisediktar, ein som har utforska reisa som ramme og katalysator for dikting.
I Ruindikt går reisa til Irland. Boka kom i 2017 og gav Eggen nominasjon til Brageprisen. Saman med bøkene Stavkirkedikt og Øydikt er Ruindikt innlemma i trippelutgåva Reisedikt 2007–2017, utgjeven i samband med at Eggen fylte 70 år i 2022. Utgåva inneheld altså ikkje Dikt om Sverige (2020) og boka Islandske dikt, som kom ut i fjor. «Eggen er like lite noen guide som en flanør», skriv poeten og omsettaren Monica Aasprong i etterordet, men ein som nærmar seg staden, materien, gjennom det poetiske språket. Dikta til Jo Eggen er prega av dette som Henning Hagerup ein gong kalla for ein «tenkende sanselighet».
Jo Eggen er ein av tre nominerte til Triztan Vindtorn poesipris 2024, som vil bli delt ut i Drammen på verdas poesidag 21. mars. Han held Rolf Jacobsen-førelesinga under opninga av Nordisk poesifestival på Hamar, dagen før denne avisa kjem ut, på skotårsdagen 29. februar.
Cathrine Strøm
Gras, Ardmore katedralruin
Golvet grønnes
men det er ikke noe golv
graset vokser opp av grusen
blad vokser i veggen
for det er ingen vegg
det er bare vegg
det er bare golv
et hus det ikke regner inn i
for huset har ikke tak
det regner overalt
den gale har hus overalt
Smått, grønt
bredte seg
i katedralen ødelagt
men fortsatt navnet
«Den store haugen»
en harpespiller hvitner så vidt
gras er og blir
regn er og blir
vokser rundt
drypper vindstille
Jo Eggen
Frå Ruindikt (2017)
Fleire artiklar
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.
Foto: Dag Aanderaa
Pyntesjuke og luksuslov
Christian Kvart ville styre pynten, krydderet og konfekten.
Miridae, ei bladtege med oval form.
Foto: via Wikimedia Commons
Levande innsikt om døyande insekt
Ein optimistisk tone råder i ei tettpakka faktabok om dystre utsikter for insekta.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Pengegaloppen i ferjetoppen
Det står ei Norled-ferje her og ei Torghatten-ferje der – innstilte. Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Yrka med det høgste sjukefråværet er kvinnedominerte med relasjonelt arbeid og høge emosjonelle krav, skriv Lill Sverresdatter Larsen.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Langvarig overbelastning gir rekordhøyt sykefravær
«Vi har lenge drevet en dugnad for å holde skuta flytende.»