Songstemnet til fuglane er i full gang no, og det er ikkje berre fuglane i songarfamilien som syng. Fuglesongen ymsar, eller som ordtaket seier: Kvar fugl syng med sitt nebb. Slik er det med folk òg. Nokre syng reint, andre syng falskt, nokre syng av full hals og tek gjerne rolla som føresongar, andre nøyer seg med å nynna. So har me dei som syng både i kor og i dusjen, og dei som tykkjer at allsong er pinsamt.

«Herremanns vilje kan snart venda seg», vert det sagt. Få veit meir om det enn tenarane. Og tenarar trengst visst, for «det kan ikkje alle herre vera; det lyt einkvan sekken bera». Om ein i tillegg har stelt seg slik at ein tener to herrar, kan det verta vel stridt. Ein kan elles leva herrens glade dagar utan å vera herre, men herregud so herleg det må vera å bu herskapleg og få herremåltid kvar dag.

Engelsk blir ikkje lenger definert som framandspråk i Noreg. Tolking frå engelsk til norsk kjem ikkje på tale i noko forum. Talar føredraghaldaren og liknande engelsk, får møtelyden retta seg etter det. Engelsk har fått herrefolkstatus av di dei som har det som morsmål, får eit overtak. Det er lettare å formulera tankane sine på eige morsmål.

På nynorskdagen førre veke – 10 år etter at kløyvd infinitiv vart ei jamstilt hovudform – hadde eg ynskt at nokon hadde nytta høvet og snakka fram denne infinitivsforma.

Som eit apropos til Christian Borchs utfall mot dialektbruk i NRK og Johan Vaas kommentar til dette i siste Dag og Tid, kom eg på ei sann og søt historie frå studietida mi i Bergen på 1960-talet, fortald til meg av ein medstudent frå ytre Sunnmøre ein stad. La oss kalle henne Gerd, for det er det ho heiter.

Den som skal gjeva ei stutt innføring i føra, må kunna skilja mellom bokstavleg og overført tyding. For me kan vel føra nokon bak ljoset, ha høg sigarføring og føra argument i marka utan å vera i nærleiken av handfaste ljos, sigarar og marker? Ja, me berre seier det slik, utan provføring. Å krangla om dette fører ingen stad.

Dialektarroganse er eit plagsamt fenomen i NRK, seier medieveteranen Christian Borch. Kor ille plaga måtte vera for han og meiningsfelagar veit eg ikkje, men det er grunn til å meine at ho langt frå er på nivå med ei plage bygdefolk har møtt til alle tider: Frons urbana! Store Norsk Leksikon gjev denne tydinga: «Frons urbana betyr bymessig utseende eller bymessig sikkerhet i opptreden.»

«Ein minnest mykje og gløymer meir», vert det sagt. Ja, noko hakar seg fast, men det meste kjem i gløyma. Til dømes er det uråd for meg å hugsa alle orda eg har skrive om i spalta. Som mange har røynt før meg: «Svart på kvitt er godt for gløymska.» Eg har eit register som går attende til spaltestarten i 2009. Om me skal tru den lista, har eg ikkje skrive om gløyma. Ei rein forgløyming!

Festr mun slitna / en freki renna, seier volva i Voluspå, om att og om att, når ho fortel om ragnarok. I den klassiske omsetjinga til Ivar Mortensson-Egnund går linene slik: «Festet slitnar, / og Freke han renn.» Det norrøne substantivet freki tyder ‘den gråduge’, og ordet vart gjerne nytta i skaldskap som namn på ulv, eld og skip. I Voluspå viser freki til Fenrisulven.

Danskebåten og ei rad andre båtar, som bergingsbåtar, fiskebåtar, snøggbåtar og ubåtar, kan vera i sving heile året. Båtfolket plar gå i båtane om våren, og då tenkjer eg ikkje på livbåtane, men fritidsbåtane eller småbåtane. Å vera i lystbåt er utan tvil mest lysteleg i sumarhalvåret. Nokre kosar seg storleg med båtpåske òg, medan andre sit i solveggen på hytta og et appelsinbåtar.