Spelstund er eit fint døme på korleis ein utøvar samstundes kan dyrka det eksperimenterande og det tradisjonelle.

Kvedaren Kim Rysstad har markert seg tydeleg som ein av våre fremste formidlarar av vokalmusikk frå Setesdal. Samstundes har han òg sysla mykje med populærmusikk, mellom anna som deltakar i NRKs underhaldingsprogram Stjernekamp. På denne plata vender han attende til kjeldene sine – for det meste solistisk – men på somme av songane har han fått med seg gitarist Trym Bjønnes, felespelar Daniel Sandén-Warg og kvedarane Eldbjørg Trydal Rysstad og Kirsten Bråten Berg. Sistnemnde har dessutan vore lærar for Kim.

Omslagsfotoet på Sivert Holmens første soloplate syner spelemannen ståande i lyngen med hardingfela, og i bakgrunnen bryt sola fram gjennom skydekket over Jotunheimen. Slik sett kviler det eit nasjonalromantisk skjer over dette plateprosjektet. Og på same måten som kunstnarane på 1800-talet lét seg inspirera av dette sambandet mellom landskap og folkemusikk, er dette òg noko unge utøvarar stadig vender attende til.

Benedicte Maurseth, hardingfele; Mats Eilertsen, kontrabass og elektronikk; Håkon Mørch Stene, vibrafon, perkusjon og elektronikk; Jørgen Træen, elektronikk; Rolf-Erik Nystrøm, saksofon; Stein Urheim langeleik, munnspel, elektronikk, sampling og perkusjon. Hubro Records

Ei «tufskrøkje» er ei som ikkje får til noko særleg. Bak dette sjølvironiske namnet står felespelarane Kari Grøsland, Ann Kristin Odnes, Synne Grothe og Astrid Sulheim. Alle er fødde på midten av 70-talet og har vore aktive i folkemusikkmiljøet i Gudbrandsdalen sidan dei var ungdomar. Dessutan har dei oppnådd gode plasseringar på kappleikar, og dei har dermed vist at dei slett ikkje er «tufskrøkjer», men svært så rutinerte.

Norsk folkemusikk har lenge vore dominert av solistiske framføringar. Hovudunnataka har vore lagspel på fele/hardingfele, der melodien oftast vert framført unisont, eller gamaldansmusikk der trekkspel, gitar og bass gjerne utgjer kompet. Det var først frå 1970-åra og framover at folkemusikarar for alvor byrja å dyrka samspel med musikarar frå andre stilartar, ofte jazz, eller skapa ny folkemusikk influert av annan musikk.