Folkemusikk

Malmin:

Dei lokka meg

Olav Christer Rossebø, feler, mikrotonal mandolin og triangel; Anders S. Hana, mikrotonal gitar, langeleik og munnharpe. Ta:lik

Plata Naaljos Ljom har tidlegare fått rosande omtale i denne avisa. På den plata medverkar mellom andre gitarist Anders S. Hana og felsepelar Olav Christer Rossebø, som no platedebuterer i form av duoen Malmin. Rossebø er ein særs aktiv folkemusikar som særleg har henta fram ukjend musikk frå arkiva, medan Hana har bakgrunn frå rock, frijazz og støy.

Medan Naaljos Ljom drog folkemusikken i retning av elektronika og meir komplekse lydbilete, er dette ei meir nedstrippa utgjeving. Dei gamle melodiane står heile tida i sentrum utan å verta omringa av lange improvisasjonar og avanserte harmoniseringar.

Utgangspunktet er slåttar og songar, hovudsakeleg frå Bjerkreim og Suldal i Rogaland, der det særleg vert lagt vekt på å få fram eldre tonalitet. Dette vert forsterka ved at musikarane, i tillegg til ordinære feletypar, nyttar munnharpe, mikrotonalt stemde gitarar, mandolinar og langeleikar.

Også det rytmiske elementet tek utgangspunkt i dei eldre førebileta, med vekt på fottramp og rytmikken som kjem fram av sjølve melodiane. Særleg i springarane vert dette tydeleg, der det er ein jamn puls som går heile tida, utan å måtta inndelast i trefiredelstakt, slik det ofte er vanleg.

Medan kjeldetruskapen er stor når det gjeld tonalitet og rytmikk, er det sjølve lydbiletet som gjer at dette kling annleis. Her førekjem mange instrumentkombinasjonar ein ikkje finn i arkivopptaka, og rett som det er, vert det nytta vreng (distortion) – rockelyden framfor nokon.

Dette er eit fint døme på korleis desse i utgangspunktet enkle melodiane ikkje treng «forbetrast» ved hjelp av svære, utbygde arrangement. Sidan musikarane fokuserer på dei alt ibuande tonale og rytmiske elementa, framstår musikken likevel som ny i kraft av original instrumentering og klanghandsaming.

Sigbjørn Apeland

Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast musikk­meldar i Dag og Tid.