Eit forskingsprosjekt eg gjerne skulle sett, er kvifor nokre heimetreningsapparat blir brukte meir enn tre gonger. På ein marknad som inneheld uendeleg mange variantar av treningsmaskinar, er det fort gjort å gå på eit impulskjøp. I alle fall var det det før, då vi såg på TV Shop.

Dette blir litt lokalt, men podkasten Aftenbla-bla minte meg på 1990-talets svar på familien Ingebrigtsen. Sjølvsagt var det Team Klemetsen, med bokselegenda Ole «Lukkøye» i spissen og pappa, John, og broren, Litle John, litt lenger bak.

Eg tenkte at skruknottar var avleggs og noko far min og far hans igjen dreiv med. Eg tok feil. Skruknottar finst enno, og far min, han dreiv visst med spikrar: «Me slo spikrar inn i solen, mot ein lest, og så klinka me dei.»

Den engelske fotballproffen Justin Fashanu var banebrytande på to område: Han var open homofil, og han var den dyraste svarte spelaren som nokon gong var seld. Året var 1981, og Nottingham Forest måtte ut med ein million pund.

Kan ein leve av å danse? Eit spørsmål dansarar, og andre kunstnarar, må svare på både titt og ofte – motvillig eller ei. Ein dansekarriere krev sitt, både før og no.

Dag og Tid sprang Holmenkollstafetten for nokre helger sidan. I nervøse samtalar om effektiv vekslingsteknikk vart også vonde kne eit tema.

Eg anbefaler å sjekke ut Karl Egil Johansens tekst i Syn og Segn nr. 2/2006 med tittelen «Ka e’ stillinga?» – om engelsk og vestnorsk fotballhistorie. Her skriv Johansen om då fotballen kom til Kristiansund på tidleg 1900-tal. Heimelaget måtte spele på ein «ujamn og tuete» bane, men «det verste var likevel at det stod eit gamalt tre midt på banen. Treet stod der som ein tolvte spelar og øydela spelet fullstendig». Dei kommunale styresmaktene nekta spelarane å fjerne treet.

Ein sein kveld på Svanen trefte eg ein kar som ikkje kunne slutte å snakke om golf. Eg, som nett hadde sagt at eg var idrettspedagog, måtte jo høyre etter. Og poenget hans var ikkje så dumt: Golf er den beste sporten fordi ein kan drive med han heile livet. Kva med tennis, spurde eg, der ein også kan spele på teknikk versus fysikk. Motargumentet var bra: I tennis treng ein alltid ein motspelar på same nivå – og korleis finn du det i ein alder av 80 år?

Å dusje etter kroppsøvinga er ei greie. Somme vætar håret i vasken, andre lèt vere å sveitte, nokre har med bikini, andre har «gløymt» handkle, og somme har utvikla eit slags køsystem, slik at kvar og ein får nyte ein aleinedusj. Kreativt, men kvifor så tungvint?

Viss du har heada ein langpasning i det siste, så har du sikkert tenkt over det. Det kjennest ikkje heilt helsig.