Kjøtskam er ikkje for alle, men nokre sentralt plasserte landbrukspolitikarar kan kjenne på litt meir av det.

Kva vil det eigentleg seie å vere sjølvforsynt? Eg er fullt klar over at sjølv om eg plukkar alle hønseegga eg et, i hønsehuset i hagen min, og ikkje kjøper dei i butikken, kan eg ikkje seie meg sjølvforsynt så lenge eg kjøper brorparten av maten hønene et gjennom vinteren, på Felleskjøpet. Eg kjøper økologisk, soyafritt kraftfôr – noko som vil seie at om ingen av ingrediensane kjem frå ein soyaåker i Brasil, kjem nok dess fleire av dei frå ein kornåker i Tyskland eller Ukraina. Kor lenge er slikt å få tak i?

Du kjenner til Oreo-kjeksa, sant? Dei svarte dobbeltdekkarkjeksa som kallar seg sjokoladekjeks fordi det er bitte litt kakao i kakedeigen, og som er fylte med kvit fyllmasse, er nærast ein institusjon verda over – og då meiner eg verda over: Landet som sel nest mest Oreo-kjeks, altså etter USA, er Kina.

Matmonsen har no kome seg vel på plass i den franske byen Saint-André, og så kan de byrje å lura: Kva for ein Saint-André? I digitale karttenester kjem det opp minst ti av dei, apostelen Andreas er da òg ein særs populær og avhalden helgen.

Ikkje all mat som gøymer seg bak eit kjent namn, er like dårleg som bollane til Oskar Westerlin. Men alle har eitt problem felles.

Her kjem ei bitte lita påminning: 1. februar var ikkje berre dagen då matvareprisane var spådde å gå i vêret– det var òg dagen då hundrevis av nye produkt fekk ha sin fyrste dag i daglegvarehyllene. Sjølvsagt kjem det nye produkt elles i året òg – ikkje minst påskeprodukt til påske og juleprodukt til jul, men 1. februar og 1. september er dei store lanseringsdatoane, og årets februar skuffar ikkje: Berre hjå Meny er det, ifylgje dei sjølve, kome inn over 500 nye varer.

Matprisar er i vinden som aldri før, men kva gjer vi eigentleg for framleis å ha råd til å ete oss mette? Kor sparer vi? Klarar vi å ete like sunt? Kva med prinsippa våre – vil den sterke støtta norsk matproduksjon har, overleve gjennom dyrtida, ikkje berre i hovudet, men i konkrete handlekorger?

Tollvernmotstandarar som redaktør Trygve Hegnar og BI-fyrsteamanuensis Ivar Gaasland har gode dagar for tida. I alle fall nyttar dei høvet: Hegnar kallar i ein leiar i Finansavisen debatten kring høge daglegvareprisar for «kollektiv galskap», for alle veit kva som eigentleg er problemet: «Grensen er stengt for konkurranse fra utlandet (med skyhøy toll), og det er hovedårsaken til at norske forbrukere betaler rundt 50 prosent meir for maten enn de gjør innen EU.»

Mange trur at all ris kjem frå Asia. Men nei, ikkje berre: Italia dyrkar 1,3 millionar tonn med ris kvart år. Mykje av produksjonen går til sushi, og sjølvsagt til den italienske favorittretten risotto. Den beste risen for risotto tykkjer eg er typane Carnaroli og Arborio, og det er dei som vanlegvis blir selde her til lands.