Sør-Hålogaland bispedømmeråd har nominert fem kandidatar til den ledige bispestolen i bispedømmet. Det er ein merkeleg nominasjon. Det merkelege består ikkje i kven som står der, men kven som ikkje står der og som burde ha stått der.

Også denne påska dynga NRK og andre media oss ned med såkalla påskekrim, alt frå brølande actionfilmar til den finurlege Hercule Poirrot (som jamvel eg såg). Det ein kallar påskekrim, byrja visstnok i 1923 med boka Bergenstoget plyndret i natt. Men ettersom den kristne påskehøgtida har i seg sterke innslag av ei kriminalsoge, har det undra meg at ingen har teke opp den tråden, etter det eg har registrert. Før programmet Åpen Bok på NRK P2 fyrste påskedag. Då hadde Marta Norheim eit lengre, tankevekkjande innslag om Markusevangeliet som den fyrste påskekrimmen. Rett nok med spørjeteikn etter.

Reaksjonane Asta Nørregaard fekk då ho måla altartavla i Gjøvik kyrkje, endra livet hennar. Då Elin Tinholt blei kjend med dramatikken det skapte, tenkte ho at dette måtte vere romanstoff.

Den nyvalde biskopen i Bjørgvin bispedøme, Ragnhild Jepsen, seier ho ynskjer å vere ein tydeleg samfunnsaktør. Som prest er ho ikkje redd for å ytre seg om politiske spørsmål – ei tydeleg stemme tenkjer ho er best for alle partar.

«Fred på jorda», song englane på Betle­hems­-
markene. Freden lét vente på seg. Den rørsla, kalla kyrkja, som den nyfødde kom til å skape, vart full av strid, alt i aposteltida.

Då «Gud skifta meining» og kyrkja gjekk åt venstre, var det ikkje fordi nokon hadde byrja å lese Karl Marx. Dei las framleis Bibelen, men hadde fått låne brilla til verdskjende prestar som Sør-Afrikas Desmond Tutu og Dom Helder Camara frå Brasil. Disse frigjeringsteologane fortalde ei anna historie om Gud enn den norske truande studentar hadde vakse opp med på bedehuset.

Kvifor har kyrkja dei siste femti åra gått mot venstre; har ho kan hende blitt beleira av sekstiåttarar og infiltrert av kristensosialistar? Rune Slagstad sin interessante artikkel om dette (Dag og Tid 13. mai), «Det kyrkjelege hamskiftet», trekkjer fram mange faktorar (jamvel vesle meg), men dveler især ved dei teologiske argumenta – rimeleg nok, da oppgåva hans var å kommentere Jan Ove Ulsteins bok Oppbrotsteologi på det lange 70-talet, ei bok som nettopp trekkjer fram det interne. Likevel, emnet kyrkja si radikalisering fortener kan hende ein større kontekst, teikna frå eit meir ålment historieperspektiv.