Den fiktive bygda Butangen nær Fåvang i Gudbrandsdalen har gjennom tre omfangsrike romanar vore omdreiingspunktet i det som no er den fullførte Hekne-trilogien. Dessutan går det handlingstrådar både til Skottland og til Dresden i Tyskland, og den tidsramma det heile utfaldar seg innanfor, er sokneprest Kai Schweigaards yrkesliv på Butangen mellom 1879 og 1945. Men det går også tidslinjer bakover til tidleg 1600-tal, til Skottetoget i 1612, til dei samanvakse tvillingsøstrene Gunhild og Halfrid på garden Hekne og den særeigne vevkunsten dei utvikla, og som toppa seg i Heknevevens framstilling av skråpånatta, verdas undergang i bål og brann.

Lars Saabye Christensen trudde han endeleg hadde klart å skrive ein liten og tynn roman igjen. Men noko mangla, og med det på plass var boka blitt 690 sider lang.

I min ungdom hadde eg mus, rotter, ørkenrotter, hamsterar, marsvin, kaninar, fuglar og mange kattar. Ja, og ein hest. Det er ikkje vanskeleg for meg å interessere meg for jobben til hovudpersonen Minken i Martine Jonsruds debutroman Juni, juni: i ein dyrebutikk. Scenene som blir skildra herifrå, er òg dei mest levande, sjølv om dei er få.

Musikkgruppa deLillos syng om at hjernen er åleine, ein song som alltid får meg til å sjå for meg ein einsleg overlevande på ein aude planet. Noko av den same kjensla har eg stundom under lesinga av novellesamlinga Hjertet er en alien av debutanten Julia Martinčič, men ikkje heile tida.

Vatn som livsnødvendig og livstrugande kraft er kjernemotivet i Bråtveits nye bok. Ein må trygt kunne seie at ho har vore heldig med timinga. «Ingenting er meir føyeleg enn regn», skriv ho, men legg straks til: «når vatnet fløymer over sine breidder, sopar stein og tre, telefonstolpar, hus, menneske og campingvogner med seg, kan ingen stoppa det. Det føyelege er vorte uregjerleg».

Bannord og kraftuttrykk i boktitlar var før tusenårsskiftet nærast å rekne som eit tabu, men etter Ari Behns debut med Trist som faen i 1999, har det auka på med salsfremjande titlar av typen Fakta faen, Bikkjefaen, Fittekvote og Faen ta skjebnen, alle titlar på ungdomsbøker, og tar vi med Olaug Nilssens Få meg på, for faen (2005), ser ein at dei pripne har nok å henge seg opp i. Sist ute i bannskapens tittelparade er Linn Strømsborg med romanen Faen, faen, faen.

DnFs nye leiar skreiv bøker i 20 år før han vart invitert til litteraturfestivalar. No turnerer Brynjulf Jung Tjønn med fleire dikt som tidlegare har vorte refuserte.

Dordi Strøm er utdanna biletkunstnar, scenograf og kostymedesignar og har vore sentral i ei rekke teaterframsyningar, seinast i Abdul = Hkeem på Det Norske Teatret og Betenkningstid, som hadde premiere på Grusomhetens Teater. Dei siste åra har ho òg hatt verkstad i kostymedesign med tusenvis av elevar i Den kulturelle skulesekken. Nyleg fekk ho statens tiårige stipend for etablerte kunstnarar.

Då pandemien råka Noreg, sette Lotta Elstad seg til å skrive, og ho stoppa ikkje før ho hadde ein serie på tre romanar. Den første, Xiania 1, er alt seld for ein rekordsum til eit dansk forlag.

Dordi Strøm er utdanna biletkunstnar, scenograf og kostymedesignar og har vore sentral i ei rekke teaterframsyningar, seinast i Abdul = Hkeem på Det Norske Teatret og Betenkningstid, som hadde premiere på Grusomhetens Teater. Dei siste åra har ho òg hatt verkstad i kostymedesign med tusenvis av elevar i Den kulturelle skulesekken. Nyleg fekk ho statens tiårige stipend for etablerte kunstnarar.