La oss snakke om kjærleik

I boka Céline Dion’s Let’s Talk About Love – A Journey to the End of Taste frå 2007 fortel musikkjournalist Carl Wilson om si forakt for albumet Let’s Talk About Love. Ei plate som selde millionar av eksemplar – meir enn til dømes Springsteens Born in the U.S.A., Nirvanas Nevermind og Pink Floyds The Wall.

Wilson mislikte musikken til landskvinna Dion: for pompøs, for sentimental, utan djupne. Difor sette han seg føre å forstå kvifor så mange syntest dette var sterkt, rørande og livsviktig. Det vart i staden ein kritikk av korleis musikkjournalistikk gjerne byggjer grenser mellom det «seriøse» og det «masseproduserte». Kanadiaren innsåg at slike grenser seier vel så mykje om kritikarane som om musikken. Han lærte aldri å elske Dion, men fekk innsikt i korleis smak fungerer som sosialt fenomen.

Sterke kjensler

Det er ikkje noko nytt for dei som er gamle nok til hugse å ha sett gjennom CD/LP-samlinga heime hos nokon, og trekt konklusjonar om kva slags menneske ein er på besøk hos basert på det. Musikk er sterke kjensler: glede, sorg, vanvyrde. Men, som korintarane fekk brev om, størst av alt er kjærleiken.

Og kjærleik er engasjement.

Tankane til Wilson vart, saman med den britisk-amerikanske kritikaren Kelefa Sanneh, difor eit brot med den «gamle» måten å snakke om musikk på. Sanneh kritiserte alt i 2004 det han kalla «rockismen» og hevda at vi måtte slutte å late som om seriøse rockelåtar har evig verdi, medan blankpolert pop berre er forgjengeleg forbruksvare. Det meste, knapt noko, er tidlaust. Éin sjanger er ikkje betre enn den andre.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare