Eg parkerer utanfor Flesland avløpsreinseanlegg, som ligg omtrent under Bergen lufthamn. Teikneseriefiguren Lucky Luke skyt raskare enn sin eigen skugge, eg bevegar meg fortare enn mi eiga avføring. Frå eg dreg i snora til bæsjen entrar reinseanlegget, tek det mange timar.

Frå sete 9A ser eg verda delt i to. Det er dei som sit ved glaset og tek det vedunderlege ved å flyga innover seg, og så er det dei som sit ved midtgangen og tek alt for gitt. Eg elskar å flyga. CO2-rekneskapen min er ikkje vakker, men det har vore mykje meir enn rein transport. Kvart minutt i lufta har vore fylt med euforisk glede. Frå start til stopp er det ei kjenslereise.

Dei nye språkmodellane me finn under det noko misvisande omgrepet «kunstig intelligens», kan ta over mange oppgåver. Det å imitera og nærma seg menneskeleg intelligens gjennom teknologi har alltid vore ein slags heilag gral for teknologiutviklinga. Det er dermed ikkje sagt at det er lurt å setja bort alt tenkjearbeid me kan, til prosessorhastigheit og big data.

Eg er ein mammadalt. Då far min døydde i 2005, sa eg til meg sjølv at eg skulle snakka med mor kvar einaste dag for at ho ikkje skulle føla seg einsam. Med eigen familie og born i tenåra kunne eg ikkje vitja henne kvar dag, sjølv om eg hadde ynskt det. 

I Dag og Tid 28. april har Per Anders Todal ein artikkel: «Framtida er ikkje det ho ein gong var», med undertittel: «Når kjem dei eigentleg, dei store vinstane frå datarevolusjonen?»

Eg gler meg. Ingeniørhjartet held på å bresta. Eg står på kaia, og imot meg kjem 226 bruttotonn med aluminium og batteri. Sjå på Rogaland. Der får dei det til. Undersjøiske milelange vegtunnelar til skjer vest i havet og elsnøggbåtar til øyane attmed Stavanger.

Den akselererande utviklinga av kunstig intelligente system skapar både håp og frykt. Eit oppropsbrev signert av forskarar og teknologileiarar ber om ein pause i kapplaupet. For å forstå uroa må ein skjøne korleis kunstig intelligens i dag vert utvikla.

Dei av oss som har blitt hekta på smartklokker, veit ikkje eigentleg korleis vi har det før vi har kasta eit blikk på den vesle skjermen på armen. Dei gamle pulsklokkene kunne ikkje måle særleg meir enn namnet tilseier. Dei nye smartklokkene og smartarmbanda, såkalla wearables, måler derimot langt meir enn hjarteslag. Desse reiskapane kan kontinuerleg registrere blodtrykk, stressnivå, søvnkvalitet og kvart steg du tek, dei kan fortelje deg om oksygenopptak, kondisjon og biologisk alder og kan varsle deg om du får ujamn hjarterytme. Somme av dei meir avanserte klokkene kan levere eit elektrokardiogram på sekundet.

Morgonlukke. Eg fyller duralexglaset med kaldt vatn. Vatnet er heilt klårt og smakar fortreffeleg. Ein kald straum renn nedover i kroppen. Det vekkjer kjensler. Eg tek eit glas til. Kropp og sjel er verdas beste motor, og han går på vatn.

Det var nærast eit ritual: «Far, du må koma!» Gutungen herja i badekaret, og no ville han at eg skulle vera med. Eg var ikkje vanskeleg å be. Eg treiv av meg kleda og fann ei tom Lano-flaske.