Som vanleg pregar overflod av pengar og dårleg smak gatene i Cannes under den store filmfestivalen i mai. Det kryr òg av kjekke filmfolk og -nerdar frå heile verda. For ein entusiast er det artig å støyte på Pedro Almodóvar i eit smug, og sjå gullpalmevinnaren frå i fjor og juryleiaren i år, altså Ruben Östlund, skubbe på barnevogna i sola.

Beau Is Afraid har ikkje aldersgrense seks år, slik det vart hevda i Brit Aksnes’ filmmelding sist veke. Feilen oppstod då det vart opplyst om dette i pressevisingsoversikta frå kinoen, men eit enkelt søk ville vist at den rette aldersgrensa var 15 år. Denne grensa er sett av distributøren etter retningsliner frå Medietilsynet, som fører tilsyn med at aldersgrensa er sett riktig. Filmmeldaren og Dag og Tid orsakar.

I Lausanne i Sveits kryssar vegane til to menn med svært ulik bakgrunn kvarandre. Godt vaksne Louis (Campan) jobbar i eit gravferdsbyrå, mens halvvaksne Igor (Jollien) leverer økologiske grønsaker frå den spesialbygde sykkelen sin. Han har cerebral parese og eit intenst eksistensielt forhold til livet og ikkje minst døden.

Irland, 1981: Familien til Cáit (Clinch) slit, og då mor skal ha endå eit barn, blir Cáit send til ei eldre kusine og mannen hennar. Cáit får merksemd og omtanke hjå Eibhlín (Crowley) og Seán (Bennett) Kinsellah heilt frå starten – eit nytt konsept for den stillfarne jenta. Eit mørke finst likevel også i dei lyse, store romma på den vakre garden.

Norwegian Dream er eit kjærkome polsk-norsk drama som handlar om retten til ryddige arbeids­tilhøve og til å elske kven ein vil.

Mina (Kippersund Larsson) og bestevenen Markus (Harbitz) er tolv år gamle nerdar frå Hamar. Dei får alt rett i naturfag og matematikk. Dei dansar ikkje. Det gjeld heilt til ein kul kis frå Oslo kjem inn skuleporten.

Professor Rama (Kagame) reiser til den vesle byen Saint-Omer nord i Frankrike for å vera tilskodar i rettssaka mot unge Laurence Coly (Malanda), som er tiltala for å ha drepe den 15 månader gamle dotter si ved å etterlata henne i strandkanten så ho drukna.

Meisterverket Petra von Kants bitre tårer av tyske Rainer Werner Fassbinder frå 1972 er grunnlaget for den siste filmen til den produktive franske filmskaparen François Ozon. Motedesignar Petra er bytt ut med filmskapar Peter (Ménochet). Båe er hemningslause egoistar og narsissistar.

Klokka tikkar for enormt tjukke Charlie (Fraser). Mens han fjernunderviser i skriving med kamera avslått, og får kjeft og omsorg av sjukepleiarveninna Liz (Chau), blir det tydeleg at han kanskje ikkje kjem til å overleva dette. Så bankar det på døra, både éin og to gongar.

Det er starten på åttitalet i den vesle kystbyen Margate. På den framleis staselege kinoen Empire jobbar Hilary (Colman) som leiar, under (bokstaveleg tala) kinosjefen Ellis (Firth). Når unge, svarte Stephen (Ward) tek til å jobbe der, får ho auga opp for både rasisme og andre menn enn Ellis. Livet ser lysare ut enn på lenge, som er filmspråk for at noko trist skal skje.