Komedie

Regi: Tim Burton

Beetlejuice Beetlejuice

Med: Winona Ryder, Jenna Ortega, Michael Keaton, Catherine O’Hara
Kinofilm

Etter traumatiske barndomsminne i eit spøkelseshus på landet har Lydia (Ryder) brukt bakgrunnen sin på beste kommersielle vis, som programleiar for noko tilsvarande underhaldningsserien Åndenes makt.

Men så dukkar sjølvaste hovudtraumet hennar opp, akkurat når både faren døyr og dottera Astrid (Ortega) er i ferd med å koma over tapet av far sin. Tilbake i huset på landet er det berre å innsjå: Beetlejuice (Keaton) er tilbake med full, ufyseleg styrke.

Tim-jus

Betelguese (frå arabisk lbt-al-djausa) er namnet på ei av dei mest lyssterke stjernene på himmelen, ei raud kjempe i stjernebiletet Orion. Kvifor Tim Burton valde dette namnet, veit eg ikkje, men at det høyrest ut som billejus på engelsk, er vel meir enn god nok grunn. Det vil seia, det gjev meining om du såg den fyrste Beetlejuice-filmen (1988), ein skrekkfest av den fantasifulle og leikne sorten.

Michael Keaton er attende i den ikoniske rolla som Beetlejuice.

Foto: Warner Bros. Discovery

Tim Burton gjorde seg til goth-regissøren over alle og følgde opp dei neste par åra med både Batman (1989) og Edvard Saksehånd (1990). Det var gjennombrotet for Winona Ryder og for komponist Danny Elfman, som kanskje er mest kjend for musikken til Et førjulsmareritt, som også er skriven av Tim Burton (men ikkje regissert).

Beetlejuice var fyrst og fremst Michael Keatons tumleplass, som den galne, irriterande, sjølvsikre, fæle, men også ellevilt sjarmerande hamskiftar-demonen. Kan han fungera i ein oppfølgjar 36 år seinare?

Fram og tilbake

Ja og nei. Eg var heilt rett målgruppe for den førre filmen, og det kjennest litt som at det er meininga eg skal vera målgruppa denne gongen òg. Eg elskar sjølvsagt den retro grafikkstilen, åttitalssongane med koreografi, filmmusikken til Elfman og den nesten identiske rollebesetninga, som betyr – viktigast av alt – at Michael Keaton framleis er kul.

Å få inn Jenna Ortega, kjend som Wednesday i oppfølgjarserien til Addams Family, til å spela den unge hovudrolla verkar nesten kynisk av Burton, men ho fungerer godt nok. Winona Ryder – kva kan eg seia – eg blir jo sentimental berre av å sjå ho, men det sit liksom ikkje heilt.

Catherine O’Hara, derimot, er knallgod som eksentrisk kunstnar, og Willem Defoe ditto som tøysete sheriff i Etterlivet. Likevel skortar det på ein heilskap eller kanskje eit driv som gjer at Beetlejuice Beetlejuice ikkje gjer meg meir enn passeleg begeistra, og Michael Keaton manglar det vesle ekstra som gjorde han så uimotståeleg før.

Likevel kosar eg meg nok til å tilrå filmen om du vil ha store dosar overdådig sjokkskrekkeffektar som kjennest totalt ufarlege ut på ein god, filmaktig måte. Men eg seier ikkje namnet Beetlejuice tre gonger for å få han til å stå opp igjen, for å seia det på eit språk dei innvigde forstår.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.