Den farlege eksponeringa

Det er ikkje godt å vita kva andre eigentleg meiner om deg, eller å finna rett definisjon på kjenslene deira. Det er nesten like vanskeleg å definere sine eigne kjensler, eller tilhøvet ein har til andre. Er me vener, kompisar, kjærastar eller noko som enno ikkje har fått namn?

Det er mellom anna slike ting Alva Horn, hovudpersonen i den nye romanen til Arild Dahl, tumlar med i sitt elles velordna indre, slik eg forstår ho. Ho er økonomidirektør i eit helseføretak, ei einsleg kvinne rundt førti år med nokre relasjonar attom seg, ei god veninne, Linn, eit leveleg tilhøve til mor si, og elles ein familie der ein mest merkar seg svigerinna, som elskar seg sjølv og har få rivalar. Ho er ikkje viktig i boka, men Dahl lèt Alva skildra ho smått infamt og samstundes med konduite, og det er godt gjort. 

Alva er med andre ord ein kultivert person, og dessutan ørlite grann snobbete, noko ho er merksam på. Ei av hovudinteressene hennar er champagne.

Nabomannen

Ein dag ho solar seg på terrassen, merkar ho at ein mann i blokka vis-a-vis fotograferer ho, og ho er ikkje meir konfliktsky enn at ho oppsøkjer han og spør kva dette skal tyde. Det syner seg at han er austerrikar, han heiter Florian Hofer og er ein dyktig amatørfotograf. Det vert ein relasjon mellom dei, der han lærer ho om fotografering, og ho lærer han om champagne. 

Ved eitt høve forklarer han fenomenet eksponering som «Mengden lys vi slipper inn», og lesaren forstår at det er just det heile boka handlar om. Slik forholdet mellom Alva og Florian utviklar seg, lurer ho stadig på om han verkeleg tykkjer ho er attraktiv, og kva skal ho kalla denne relasjonen? 

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare