JAZZ

HEGGE:

Vi är ledsna men du får inte längre vara barn

Martin Myhre Olsen, alt-, sopran- og barytonsaks; Jonas Kullhammar, tenor- og barytonsaks; Vigleik Storaas, piano; Bjørn Marius Hegge, bass; Håkon Mjøset Johansen, trommer.
PARTICULAR RECORDINGS p!8

Den trondheimsbaserte bassisten Bjørn Marius Hegge har samla eit svensk-norsk kremlag for å framføra sju originale Hegge-komposisjonar. Alle låtane er påverka av jazzuttrykk som dukka opp i USA på 1960-talet. Faktisk er det enkelt å finna ganske konkrete referansar til artistar og låtar, men desse spora attende i jazzsoga reduserer ikkje verdien av det som er komponert, og langt mindre det som blir spelt.

Ein fot i tradisjonen, men eit blikk retta framover, heiter det i vaskesetelen. Det er eigentleg ei fin oppsummering. Det samtidige, eller blikket framover om ein vil, er først og fremst representert ved ei overflod av kreative soloar. Både Kullhammar og Storaas er i kjempeslag, men også den andre ungdomen i laget, Olsen, er med på notane. Hegge kunne ikkje valt seg betre makker enn Johansen. Sistnemnde har den eineståande evna å skifta mellom det lause og tilbakelente og vera stram og presis i neste augneblink. Alt dette utan at det blir bunde og føreseieleg.

Låten «Finally» er meir enn eit audmjukt bukk i retning Ornette Colemans «Eventually». Her har Hegge lånt ganske frimodig av førebiletet, men det funkar som berre det fordi solistane fører låten i ei heilt anna retning enn førebiletet. Storaas tek det heilt ned og innleier koret sitt litt Jan Johansson’sk. Ein ser konturane av Cannonball Adderly i «My Bromance», og Horace Silvers ånd svevar over vatna i «Whose Bassline Is It Anyway». Det er noko triveleg og attkjenneleg ved musikken, men her blir det spelt som om noko står på spel, og då lever musikken i beste velgåande.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans kulturarbeidar og fast jazzmeldar i Dag og Tid.