Det Vestnorske Teateret

Klas Abrahamsson:

E16 Dødsvegen

Omsett av Aslak Moe
Regi: Catrine Telle
Scenografi og kostyme: Lise Christensen
Koreografi: Hilde Sol Erdal
Lys: Arne Kambestad

Om E16, som endeleg er kommen inn på nasjonal transportplan, har det vore sagt og skrive mykje. Om dei mange dødsulukkene, dei hyppige rasa, kollisjonane og anna elende. No har vegen òg fått sin eigen revy, men tekstane som ligg til grunn for framsyninga, er ikkje av ein slik kvalitet at dei gir grunn til å heise flagget.

Det opnar med ein grei nok dødsvegvariant av «Millom bakkar og berg», og går rett over i ein Jon Fosse-satire med eit par som kjem køyrande gjennom ein mørk tunnel (Nokon kjem til å kome). Det Fosse-stykket har vore revyturnert i årevis, med betre tekstar enn denne, som berre verkar passé. Så følgjer ei latterleggjering frå og av departementstilsette inne i hovudstaden. Lettvint og uelegant. Det verkar ikkje som forfattar og regissør har gjort den minste freistnad på å lyfte teksten opp på eit skikkeleg nivå.

Det einaste origi­nale innslaget, og det beste, er nummeret der ei kvinne må behandlast av psykolog fordi ho ikkje er redd for å køyre «Dødsvegen» og slik skil seg ut frå familien og alle naboane. Elles får velkjende fordommar breie seg.

Vi er vel etter kvart komne forbi det stadiet der «rare» rørsler og overdrivne fakter på scenen er identisk med godt revyspel. Slikt er det meir enn nok av i framsyninga, men substans og godt handterte poeng finst det langt mindre av. Trioen Christine Hope, Thomas Bye og Gisle Børge Styve gjer ein god innsats, der dei spring frå den eine rolla til den andre så å seie utan pause. Og Styve får syne at han også kan spele komedie.

Det må vere lov å krevje meir av eit profesjonelt teater.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.