Det Norske
Teatret, scene 2:

Jean-Luc Lagarce:

Berre verdas undergang

Omsett av Margunn Vikingstad
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi/kostyme: Nia Damerell
Musikk av Alf Lund Godbolt og Johan Bakken
Koreografi: Kristin Ryg Helgebostad

Det er ikkje heilt lett å skjøne at stykket scene 2 no spelar, byggjer på eit skodespel som i filmatisert form har vunne pris i Cannes og er skrive av ein alt legendarisk dramatikar.

Framsyninga som her vert presentert, verkar merkeleg usamanhengande, fragmentarisk og nærast utan haldepunkt i det stykket skal handle om, ifølgje førehandsomtala.

Ein ung mann kjem heim til familien, for fyrste gong på mange år, for å fortelje dei at han skal døy. Han får aldri heilt sagt det.

Distansert

Alle har nok med sitt, dei er bitre både på han og på eige liv. Dette er for så vidt eit skarpt og kraftig utgangspunkt for eit drama. Men så distansert og outrert som personskildringane fortonar seg her, nærast som parodiar på mennesketypar, får vi aldri nokon medlevande kontakt med dei.

Den evnerike unge Carl Martin Eggesbø syner eit imponerande fysisk overskot i ei ti minutts danseinnleiing. Det blir berre så altfor lenge, og vi får aldri noka forklåring på kvifor stykket skal byrje slik. Heller ikkje skjøner vi kva som er meininga med scenografien, ei elefantisk airconditionvifte av lysrøyr.

Eit lyspunkt

Den eigentleg einaste på scenen som tidvis interesserer, er Frode Winther som hovudpersonens ubalanserte storebror. Her skyt det i det minste noko opp som vi vert forvitne på.

Elles gjekk vi synd å seie heller upåverka ut frå denne teaterhendinga.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.