Mat
Eplekjekk
«Give me spots on the apples, but leave me the birds and the bees», syng Joni Mitchell.
Foto: Dagfinn Nordbø
Eg vaks opp med eplehage. Ikkje berre det, hagen i det søte, vesle huset på Risløkka i Oslo bogna òg av victoriaplommer, gråpærer, bringebærbuskar og jordbær. Nokre gonger planta vi sukkererter, vi hadde jamvel poteter enkelte år.
Kva skulle vi med plen? Spele golf, kanskje? Nei, far, her skulle det vekse mat.
Det var ein fin plass å vekse opp. Me var definitivt arbeidarklasse, mor mi jobba med reinhald, og far min var bygningsarbeidar. Men vi hadde opprykk, på ein måte. Me eigde jo vårt eige vesle hus, eller rettare sagt, me hadde lånt ein haug pengar. Og me kunne boltre oss i eit paradis av ein hage – i den grønaste delen av Groruddalen.
Eg hugsar hagen som kjempediger, eg var jo ein smårolling på sju–åtte år, men vitjar eg staden no i vaksen alder, ser eg jo at han slett ikkje var så stor. Men han var vår.
Annleis var det med ungane som budde på Økernbråten, blokkområdet like ved. Dei hadde fine friområde og leikeplassar, jamvel sin eigen plaskedam, men altså ikkje hage. Så kvar haust når epla var mogne, raude og freistande, kom dei ned til oss på Risløkka og ringde på døra: Om dei kunne få noko nedfallsfrukt? Sjølvsagt kunne dei det. Berre forsyn dykk. Og det gjorde dei, på høfleg vis, sjølv om vi iblant såg i vindauget at nokre av dei klatra opp i treet og rista det skikkeleg. Nedfallsfrukt...
No er det retteleg tid for eple. Om eg hugsar rett, er det sjølvaste epledagen siste tysdagen i denne månaden. Då skal me feire dei norske epla. Og det er det mange gode grunnar til, men høyr, ein burde vel feire norske eple heile året? Jo jo, men i så fall må me lagre dei sjølv. Potetkjellar hadde vi, og kolbinge («Dagfinn, kan du gå ned og hente koks?»), men altså ingen eplekjellar.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
