Ei førtiårskrise ein både kan ta og kjenne på

Torsdag 10. oktober 1985 kunne Dagsrevyen mellom anna fortelje at prisane steig med 1 prosent i september, at Oslo Jern og Metall hadde protestert mot at folk utan industrierfaring fekk så mange posisjonar i Arbeidarpartiet, og at låten «Take On Me» hadde fått det programleiaren kalla ei oppsiktsvekkjande god plassering i USA.

Den oppsiktsvekkjande gode plasseringa var førsteplass på Billboard Hot 100. Sjølv om listedatoen offisielt er 19. oktober, var livet allereie endra for a-ha. Og for idéen om kva norsk musikk kunne vere.

Nils Gunnar Lie i Dagsrevyen kunne fortelje at «Take On Me» var nummer 14 i England, 20 i Vest-Tyskland, 7 i Kanada, 6 i Japan og 48 i Sverige.

Nøyaktig eitt år før dette, 20. oktober 1984, hadde programleiar Rita Westvik i det direktesende «Lørdagssirkus» med seg det ho introduserte som «tre gutar – for det er gutar de er, ikkje sant?» spør ho. «Så vidt me veit» parerer Magne Furuholmen. «Ja, for eg meinte – de er jo ikkje menn», harselerer Westvik, og fortel at dette er popgruppa a-ha, som vanlegvis held til i England, og at det er eit budsjett på 20 millionar for å lansere dei. «Det høyrest veldig mykje ut», seier Morten Harket. «Det høyrest bra ut», seier Magne Furuholmen.

Så spelar dei «Take On Me» i synthpop-pioneren Tony Mansfields produksjon. Den første versjonen, som me har «fortrengt». Pål Waaktaar-Gamst, som han heiter då, viftar med ein gitar (det er ikkje ein snev av gitarlyd på låten). Magne Furuholmen denger hardt på synthen. Kamera elskar allereie Morten Harket, og Morten Harket syng allereie perfekte, høge tonar.

Likevel er dette eit stykke frå det som hamna på toppen av Billboard eitt år seinare.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare