Naboskap i hovudstaden

Ein gong gjekk eg, uvisst av kva grunn, inn på Elisenberg vinmonopol, sannsynlegvis gjekk eg dit av gammal uvane, kjøpte eit par-tre flasker raud, og ekspeditøren spurde kor langt eg skulle bere flaskene, og eg sa som sant var at eg skulle gå på mine føter ned til der eg no bur, på Skillebekk, nedst i Gabels gate, ei fornem adresse, trur mange, og ekspeditøren seier «å, du bur i Landsbyen» – eit treffande namn, Landsbyen, fire-fem kvartal klemde mellom E18 og Drammensveien, ein enklave av gamle, vakre hus, på leirgrunn visstnok, nesten heile Landsbyen står på pålar, ein sprekk i steinen i oppgangen skal skrive seg frå eksplosjonen på Filipstad under krigen, Landsbyen Skillebekk, som kan skilte med byens høgaste kvadratmeterpris, her klorar vi oss fast, mange trur at her bur berre rike menneske med nasen i vêret, men dei tek feil, det som skil menneska i Landsbyen frå til dømes Frogner/Bygdøy allé, er at her finst mange utleigeleilegheiter, små og mellomstore, som husar studentar, røyrleggjarar, fotografar, kunstnarar, halvkunstnarar og bohemar, ja, vi har rikfolk her òg, sjølveigarar, men dei ser vi sjeldan noko til, dei er jo så opptekne med å vere rike, ein sjeldan gong ser vi dei i dei enorme SUV-ane med sota glas, dei er ikkje våre menneske, dei er seg sjølve, nok ein gong: Landsbyen, ein landsby med to kolonialar, bakeri, sushirestaurant, blomsterbutikk, galleri, teikneskule, skjønnheitssalong, to frisørar, målarforretning og isenkram, alle behov kan altså dekkjast her i Landsbyen, bortsett frå dette med vin, då må vi gå på våre fotblad heilt opp til Elisenbergveien, eg tenkjer «rart at eg som 'østkantgutt' kan trivast så godt her i vest», kva fordomar hadde eg ikkje mot vestkanten før, men etter å ha flytta fire gongar på fem år kom eg altså hit til staden eg no kallar heime, her har eg fått vener som Finn fotograf, som kjem tuslande ned frå sjette etasje, i slåbroken, til ein kopp kaffi, Finn likar kaffien sin med mjølk og sukker, eg drikk han svart, eg likar å skryte av at eg kjøper maks éin kilo kvitt sukker i året, det er ein uting, sjølv på vestkanten, etter mi meining, men av omsut for Finn fotograf sørgjer eg for å ha det i hus, for kvar dag ringjer han på, ein nabo av den gode, gamle sorten som spør korleis det står til, og som vert uroleg om han ser aviser hope seg opp ved døra mi, som (nesten alltid) bommar ein røyk, og som kvar dag kjem innom her nede i første etasje, og som sjølv bur i sjette, langt å gå, men det gir pokkers gode lårmusklar, særleg når ein er så distré som han, alltid gløymer han noko og må gå dei lange seks etasjane opp att, og på det viset held han seg i god fysisk form, forbløffande å nærme seg seksti og vere så sprek, viss han ikkje kjem innom ein dag, tenkjer eg «kor har det blitt av Kramer», (eg kallar han min Kramer fordi han iblant gløymer å ringje på og berre går rett inn), noko eg etter kvart har byrja å bu meg på ved å låse døra, kven veit kva eg driv på med akkurat idet han måtte innfinne seg, ein lever til dømes ikkje i sølibat, og iblant spradar ein naken rundt i leilegheita si, sjølv her i Landsbyen, men eg kjenner det er godt endeleg å kome heim, høyre til, tenkje «her skal eg vere», setje over kaffien, utan mjølk og sukker, sjå ut vindauget, om eg strekkjer hals, skimtar eg havet og Frammuseet, og frå kjøkenvindauget skimtar eg Tinkern, den grøne lunga vår, parken som blårussen gong på gong har prøvd å tuske til seg og byggje noko betongjævelskap i, men som likevel har overlevd, Tinkern, ein av uteliggjarane sine siste fristader, som minner oss på at vi alle bur i ein landsby, sjølv om vi manglar noko, eit vinmonopol, men den dagen vi ikkje klarer å gå på våre fotblad opp til Elisenbergveien – då får andre sørgje for vinen vår.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare