Gud seier opp jobben

Kjære alle saman. Eg har no vore dykkar Gud heilt sidan tidenes morgon, og eg tenkte difor at det kunne vere på tide med ein medarbeidarsamtale. Når spurte nokon meg om korleis eg trivst i jobben? Vel, la meg gjere det heilt klart for dykk her og no: Eg kjenner meg ikkje verdsett. Eg blir ikkje teken på alvor. Eg skapte Mennesket. Eg skapte Mann og Kvinne. 

Vi snakkar ikkje om hastverksarbeid her, viss nokon skulle tru det. La oss snakke om kvinna først: Er ho ikkje bra nok, kanskje? Er det noko gale med konstruksjonen? Er ikkje ho eit vedunderleg kunstverk? Jo, svarer de då – og så pakkar de ho inn i eit telt. I eit telt!

Kor respektlaus går det an å bli overfor ein opphavsmann? Kva kunstnar finn seg i at publikum pakkar inn kunstverka hans slik at ingen får oppleve dei? Trur de Gud skammar seg over sitt eige verk? Og på toppen av det heile gjer de dette brotsverket i mitt namn!

La oss så ta for oss mannen. La gå, kvinnekroppen er vakrare reint estetisk sett, men sånt er jo smak og behag. Mannen er eg då òg svært stolt av – han er eit meisterverk frå mi hand. 

Og kva gjer de? Skamferer han ved å kappe av han delar av kjønnsorganet! Det same skjer med millionar av småjenter, men då ikkje i mitt namn. Smågutane skamferer de altså ved å vise til meg. Kva er dette for noko gedigent tøv? De kallar dykk religiøse, men likevel er altså ikkje skaparverket mitt perfekt i dykkar auge? 

Kan de i det heile tatt sjå for dykk kva slags fornærming dette er? Korleis kan de innbille dykk at Gud ikkje veit korleis eit menneske skal framstå? Trur de eg produserer feilvare? I så fall, kva slags respekt er dette for ein de påstår at de tilber?

La meg kort ta for meg det de kallar «bøkene» mine. Eg er faktisk Gud, eg er ingen forfattar. Hadde eg vore det, hadde eg nøgd meg med éi bok. Ikkje tre, eller 33. 

At ei stor forsamling av meir eller mindre forvirra og epileptiske ghostwriters har gitt ut ting i mitt namn, kan ikkje vere min feil. Son, liksom. Eg fråskriv meg her og no ansvaret for innhaldet i desse bøkene og alt som følgjer av dei.

Eg har skapt heile universet, og det er avgrensa kor mykje tid og krefter eg kan bruke på éin enkelt planet. Og særleg når innbyggjarane på denne eine planeten held på som dei gjer. Etter kva eg høyrer, har de klona ein sau. Til det vil eg seie at det var eit artig stunt – men la det ikkje bli ein vane.

Eg har fått med meg at de i dei siste 2000 åra har funne på at såkalla blasfemi skal vere forbode. Så de trur altså at Gud er ein pingle? Trur de eg blir hårsår fordi nokon lagar eit nidvers eller teiknar nokre halvmorosame karikaturar? Nei, desse skinheilage, pinglereligiøse bakstrevarane skal de få billeg av meg. Takke meg til ein god gamaldags ateist. Då går det i alle fall an å få ein skikkeleg krangel og reine ord for pengane.

Ja, de forstår vel kor eg vil med dette. Eg seier opp jobben. 

Frå og med fyrste desember 2025 er eg ikkje lenger dykkar Gud. Eg vil fjerne meg fullstendig frå dykkar medvit. Eg skal slette meg sjølv frå kvart enkelt menneske sin harddisk. 

Korleis den operasjonen skal gå føre seg, har eg brukt ein del tid på. Å lære seg programmering på det nivået i min alder er ei krevjande oppgåve. Å skjøne alle aspekt av operativsystemet Windows 10 krev at ein er allmektig. Men eg klarte det, og frå og med 1. desember i år klokka 12.00 er eg borte, og de er frie. Heilt frie. Kom til dykk sjølve.

Når det er sagt: De skal vite at det er med tungt hjarte eg gjer dette. Men når ein kjem til eit visst punkt i livet, er det viktig å kome seg vidare og sjå framover. 

Og for å seie det som det er: Det som verkeleg fekk begeret til å flyte over, var dette forbaska teleskopet de har skote opp, denne skamlause romkikkerten som kan sjå milliardar av lysår innover i verdsrommet. Ærleg talt – ærleg talt! Også gudar har rett til privatliv! 

Takk for meg.