– Eg kjenner ikkje att den personen eg ser i spegelen, sa far min.

Han var komen godt oppi åra då han røpa at han sleit med å identifiserte seg med denne eldre utgåva av seg sjølv. Inni seg kjende han seg som den han «alltid hadde vore», sa han, og presiserte at han ikkje ville bli kalla gammal.

– Men det er då det du er, reint objektivt, per definisjon, sa eg, den 40 år yngre dottera, og la til at det ikkje er noko gale i å vere gammal eller eldre, det er berre eit faktum som alderen stadfestar.

Nyleg vart eg utsett for eit liknande «kompliment» frå ein ung mann i familien.

– Før såg du ut som om du var fleire år yngre enn det du var, men no er du heilt «i synk» med alderen din – og vel så det.

Og vel så det, du?

Då det i haust gjekk opp for meg at det er 22 år til eg fyller 70, var gliset så breitt at dei gule tennene viste seg fram i all si prakt. Sekundet etter slo vitet inn: Det kunne ikkje stemme. At journalistar ikkje kan rekne, vart stadfesta nok ein gong.

Alder er berre eit tal, seier somme, men det er ikkje sant. Det fotografiske minnet er historie, og korttidsminnet er ikkje å lite på. Huda har trøytna, auga renn og eg klarer ikkje eingong å lese utan briller. Men éin ting er sikkert: Den dagen eg får dårleg høyrsel, skal eg ikkje sitje i ei krå og rope «hæ?». Då skal eg ta imot høyreapparatet med takk.

Då eg skulle forlate eit journalisttreff i førre veke og slo refleksen over handleddet, vart eg møtt med rå latter fordi det var reklame for NRK P1+ på han. Refleksen treiv eg på jobben for å vere synleg i tussmørket, men eg signaliserte visst at eg er i det øvste alderssegmentet.

Eg har ikkje noko ynske om å skjule alderen min. Eg helsar rynkene velkomne, men må vedgå at dei grå håra sit lenger inne. Likevel vart eg forbina då ein mann som var på besøk, overraskande prøvde seg som Karsten giftekniv.

– Kan hende bestefar min er noko for deg?

Tiriltunga