Drama

Regi: Darren Aronofsky

The Whale

Med: Brendan Fraser, Sadie Sink, Hong Chau, Ty Simpkins

Klokka tikkar for enormt tjukke Charlie (Fraser). Mens han fjernunderviser i skriving med kamera avslått, og får kjeft og omsorg av sjukepleiarveninna Liz (Chau), blir det tydeleg at han kanskje ikkje kjem til å overleva dette. Så bankar det på døra, både éin og to gongar.

Brendan Fraser

Hadde eg irritert meg ein brøkdel så mykje over tjukkedrakter som eg pleier, ville The Whale vore rein tortur. Implisitt: Det gjorde eg ikkje, så det vart det ikkje. Eg slit også underleg lite med at ein ikkje-sjukeleg feit mann spelar hovudrolla, men viss du tenkjer at det kjem til å forstyrra sjåaropplevinga di, så er eg den fyrste til å skjøna det.

For alt eg veit, har regissør Aronofsky leita høgt og lågt etter skodespelarar som lir av fedme, og landa altså på rett nok tettbygde Brendan Fraser. At han eingong spela augesnop i California Man (1992) iført berre ei fillete truse, og George of the Jungle (1997), iført berre ei fillete truse, og meir påkledd helt i Mumien-filmserien (1999), gjer at dette blir ekstra «sjokkerande» for dei av oss som hugsar han som slank og veltrent. Faktum er at han passar godt til å spela den sympatiske, stakkarslege Charlie.

Rett fot

Eg elskar ikkje The Whale, men det er noko nesten nostalgisk amerikansk over filmen, noko som resonnerer tilbake til sånn eg følte det då eg såg film som ungdom. Som at eg trur eg hadde elska filmen hadde eg vore sytten år. Eg klarar ikkje landa heilt på om dette talar for eller imot filmen.

Det som talar for, er uansett at det skjer mykje til å vera eit kammerdrama der all handlinga skjer i det vesle husværet til Charlie, og alt heng saman og blir nøsta opp på elegant vis.

Det minst elegante er dottera, både i framtoning og i funksjon. Her blir The Whale for nostalgisk og for amerikansk, for unyansert, for sentimental. Som kan seiast talar til fordel igjen – vegen mellom naiv og unyansert er ikkje alltid lang, og det blir nærast ei dagsformsak kva side sjåaren landar på.

Eg må ha stått opp med rett fot, for heilskapsinntrykket mitt er positivt, eg berre klarar ikkje dra på med superlativane, for The Whale er ikkje på langt nær så original som eg hadde tenkt og håpt. Om du er i humør til ein hjartevarm, ikkje altfor avansert, veldig amerikansk liksomuavhengig underhaldningsfilm og ikkje blir blir provosert av tjukkedrakter, så køyr på.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.