Kolonialisme for nybyrjarar
Med stort show og klar tale om økologi og kolonialisme krigar James Cameron for kinoherredøme.
Den digitale formgjevinga har teke nye steg, skriv Håkon Tveit.
Foto: 20th Century Studios / Disney
Action / eventyr / sci-fi
Regi: James Cameron
Avatar: The Way of Water
Med: Sam Worthington, Zoe Saldaña, Stephen Lang
Kinofilm
Storsuksessen Avatar (2009) var ein original storfilm med eit eige univers. No kjem første oppfølgjar. Jake (Worthington) og familien blir jaga av himmelfolket med oberst Quaritch (Lang) i spissen.
Obersten vil ha hemn. Familien flyktar til øyar der dei må koma overeins med havfolket. Saman må dei stå imot fienden når han kjem.
Marinpedagogen
Flyttinga gjev ei ny scene for estetikken i eventyrlandet Pandora med marint tema. Digital formgjeving har teke nye steg. Det er mykje mat for auga. Fargerike artar er sydde vakkert saman av rikdom frå vår verd. Ein finn jamvel eit fangstskip som liknar ei djevelskate.
Visuelle grep syner kva regissør James Cameron kritiserer. Likskapen med kvalfangst er tydeleg. Grove maskiner står mot mjuke organiske former. Den åndelege verda har element av andinske Pachamama og respektfull samhandling med jorda. Kritikken av kolonialisme er like klar som sist, og temaa er minst like aktuelle.
Seriesynder
Stilen høyrer til kulturimperiet USA. Forteljarstemma irriterer. Dialogen er fantasilaus sjølv med islett av fiktivt språk. Den militære sjargongen er så oppbrukt at det skjer i øyra. Fleire av menneska spelar svakt. Musikken er igjen mykje for mykje. Ein slepp heldigvis romantikken frå sist.
Den nye Avatar-filmen er enkel, episk og pompøs. Pedagogikken er barnevennleg. Filmen held merksemda lenge, men kampscener og avrundingar trekkjer ut. Når spetakkelet tværar ut langt over tre timar, blir tolmodet tynt. Repetisjonen held fram. Tre oppfølgjarar til er på veg. Alt i Hollywood er seriekopla. Cameron og storstudioa koloniserer kinoane verda over.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Action / eventyr / sci-fi
Regi: James Cameron
Avatar: The Way of Water
Med: Sam Worthington, Zoe Saldaña, Stephen Lang
Kinofilm
Storsuksessen Avatar (2009) var ein original storfilm med eit eige univers. No kjem første oppfølgjar. Jake (Worthington) og familien blir jaga av himmelfolket med oberst Quaritch (Lang) i spissen.
Obersten vil ha hemn. Familien flyktar til øyar der dei må koma overeins med havfolket. Saman må dei stå imot fienden når han kjem.
Marinpedagogen
Flyttinga gjev ei ny scene for estetikken i eventyrlandet Pandora med marint tema. Digital formgjeving har teke nye steg. Det er mykje mat for auga. Fargerike artar er sydde vakkert saman av rikdom frå vår verd. Ein finn jamvel eit fangstskip som liknar ei djevelskate.
Visuelle grep syner kva regissør James Cameron kritiserer. Likskapen med kvalfangst er tydeleg. Grove maskiner står mot mjuke organiske former. Den åndelege verda har element av andinske Pachamama og respektfull samhandling med jorda. Kritikken av kolonialisme er like klar som sist, og temaa er minst like aktuelle.
Seriesynder
Stilen høyrer til kulturimperiet USA. Forteljarstemma irriterer. Dialogen er fantasilaus sjølv med islett av fiktivt språk. Den militære sjargongen er så oppbrukt at det skjer i øyra. Fleire av menneska spelar svakt. Musikken er igjen mykje for mykje. Ein slepp heldigvis romantikken frå sist.
Den nye Avatar-filmen er enkel, episk og pompøs. Pedagogikken er barnevennleg. Filmen held merksemda lenge, men kampscener og avrundingar trekkjer ut. Når spetakkelet tværar ut langt over tre timar, blir tolmodet tynt. Repetisjonen held fram. Tre oppfølgjarar til er på veg. Alt i Hollywood er seriekopla. Cameron og storstudioa koloniserer kinoane verda over.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Nana rise-Lynum er redaktør i Norsk Barneblad.
Foto: Per Anders Todal
Å gi barn det dei ikkje veit at dei vil ha
Norsk Barneblad vart skipa i 1887 og har kome ut kvart år sidan. Sist helg fekk Nana Rise-Lynum Målprisen frå Noregs Mållag for innsatsen som redaktør.
Kina fyrer på alle sylindrane: Ingen bygger ut så mykje kolkraft som kinesarane gjer. Biletet viser eit kolkraftverk i Dingzhou i Hebei-provinsen.
Foto: Ng Han Guan / AP / NTB
Ein straum av problem
Straumforbruket i verda aukar framleis raskare enn fornybar kraftproduksjon. Kolkraftverk skal varme kloden i mange år enno.
Den såkalla hysjpengesaka mot Donald Trump er inne i andre veke i retten i New York.
Illustrasjon: Jane Rosenberg / Reuters
Høgt spel i New York
Straffesaka som no går føre seg mot Trump, er den han har størst sjanse til å verte frikjend i. Og vert han det, kan saka òg gje han fleire veljarar, seier kommentator Jan Arild Snoen.
Line Eldring har leidd utvalet som tilrår at Noreg både bør vidareføre og utvide samarbeidet med EU på nye område framover. Ho la nyleg fram utgreiinga «Norge og EØS: Utviklinger og erfaringer» for utanriksminister Espen Barth Eide.
Foto: Terje Pedersen / NTB
Veksande fjernstyre
Tilknytinga vår til EU veks og veks, både gjennom EØS-avtalen og utanfor, ifølgje ei ny utgreiing. Og det er få som kjenner heilskapen.
Er overvaking prisen vi må betale for eit trygt samfunn?
Foto: The Right Frame Media / Shutterstock
E-tenesta ser deg
Kor langt kan E-tenesta gå i å overvake den elektroniske kommunikasjonen vår? Det får vi kanskje svar på denne våren.
Papiravisa