Rogaland Teater, Hovudscenen

Roald Dahl:

Matilda

Musikk og tekst: Tim Minchin
Omsett av: Atle Halstensen
Regissør: Mathias Luppichini
Koreograf: Ludvig Herstad
Scenograf/kostymedesignar: Gjermund Andresen
Maskør: Mio Eyfjord
Dramaturg: Matilde Holdhus
Lyd: Frode Ytre-Arne

Medan media skriv at norske barn les færre bøker enn før, vil publikum høyre historia om ein femåring som har lese alt på barnebiblioteket. Framsyninga i Stavanger vart seld ut før premieren, no byr teateret på nye sjansar i 2025. Så elska er Matilda, anten ein har møtt henne i boka til Roald Dahl eller sett henne i musikalversjonen frå 2010.

Det er blitt ei fartsfylt og god tolking der Matilda (Marte Sirevåg Berge) og skulekameratane vert spela av 10–15-åringar frå Rogaland Teaters barne- og ungdomsteater. Med imponerande presisjon framfører dei fleire dansenummer, godt koreograferte av Ludvig Herstad. Låtane er godt innøvde, men tempoet så høgt at det ikkje alltid er lett å forstå teksten.

Gisp og latter

Men publikum kjenner handlinga og heng med i konfliktane, anten herr og fru Wormwood (ypparleg tolka av Espen Reboli Bjerke og Mari Strand Ferstad) skjeller ut den boklesande dottera si, eller den fryktelege rektor Trunchbull (Espen Hana) utfaldar terroren sin mot elevane. Det går eit gisp gjennom salen, etterfølgt av latterhikst då Hana trer fram sminka som kvinne og kledd i kjole over eit gedigent brystparti. Han er framifrå i si tolking av det monstrøse maktmennesket som ser på barn som makk.

Eg trudde ikkje det gjekk å snurre eit barn etter hårflettene, men illusjonen av ei slik straff vert overtydande utført. Som ein frigjerande kontrast til rektor står læraren frøken Honey, nydeleg spela av Mareike Wang. Songnummera hennar er ein fryd å høyre.

Espen Hana leverer ei framifrå tolking av rektor Trunchbull som terroriserer elevane, meiner vår meldar.

Foto: Grethe Nygaard, Rogaland Teater

God visuell løysing

Då forfattar Dennis Kelly og komponist og låtskrivar Tim Minchin gjorde boka om til musikal, lét dei Matilda dikte om to sirkusartistar som lengta etter å få barn. Historia peikar fram mot slutten i forteljinga, men er krevjande å spele ut scenisk.

Regissør Mathias Luppichini har funne gode visuelle løysingar, mellom anna ved å bruke lysande dokker som mimar akrobatikken. Men når Matilda snakkar samstundes med akrobatane, er det igjen vanskeleg å høyre alt.

Då Matilda blei sett opp på Folketeatret i Oslo i 2022, skreiv ein meldar at frøken Trunchbull burde endre seg i løpet av stykket. Til vanleg er dette eit godt krav, men når det gjeld forteljinga til Dahl, er eg usamd. Sviren er å oppleve korleis Matilda og frøken Honey får sendt den vonde rektoren på dør ein gong for alle. Det hadde blitt for søtt om ho skulle ende opp som snill og kjærleg.

Kristin Aalen

Kristin Aalen er teaterkritikar.