Heilt annleis og mykje mindre

Edward (Stan) drøymer om meir enn rolla si i ein opplysningsfilm om folk med uvanlege andlet, altså til dømes slike som han, som har nevrofibromatose. Han bur i ein sliten kåk i ei travel blokk i New York. 

Den nye naboen Ingrid (Reinsve) frå Ålesund freistar skrive skodespel. Ho busar fram med eit vinnande vesen og funderer på å bruke den blyge Edward som karakter. Han på si side får tilbod om behandling som kan kome til å gjere han til ein heilt annleis mann, med fjes likare dei andre.

Stilsprang

Syttitalet er i vinden som filmestetikk. Hjå Edward dryp det frå taket. Sirenene ljomar, det regnar, folk i gangen gaukar. Ei rotte dett ned. Fargetonane styrker kjensla av ein parodi på det harde syttitalet ein kjenner frå Taxi Driver, sjølv om forteljinga er lagd til notid. 

Filmen blir dels seld som komedie, utan at han lokkar fram lått hjå meg. Dramatisk musikk og Ingrid som mogeleg femme fatale hintar til neo-noir. Nokre scener har eit element av kroppsskrekk, noko som saman med jakta på merksemd og det vakre sender tankane til The Substance av Coralie Fargeat. A Different Man kan seiast å vere både meir kompleks og meir vaklande. Han startar fleire trådar enn han samlar.

Sebastian Stan har hovudrolla i to nyare filmar med same produksjonsdesign. Han er kjend for superheltfilmar, men har brått fått respekt. Han spelte ein ung Donald Trump i The Apprentice, og for rolla som Edward vann han både Sølvbjørn og Golden Globe. 

Renate Reinsve som Ingrid er god, men lyt lire av seg ei mengd konstruerte setningar. Kontrasten er stor mellom den fåmælte Edward og alle dei andre snakkesalige. Ingrid har ingen intimgrenser, og verkar fordomsfri. Han held att. 

På eit tidspunkt kjem Oswald (Pearson) inn i historia med same fysiske trekk som Edward, men med bøtter av sjarm. Flott spelt av Adam Pearson lirar Oswald sjølvsikkert av seg elegante frasar. Verda blir velta om.

Kroppsdebatt

Regissøren Aaron Schimberg har alltid skodespelarar med uvanlege fjes i filmane sine. Adam Pearson hadde ei av hovudrollene i Chained for Life frå 2019, som i likskap med A Different Man handlar spesifikt om korleis sånne som han blir sett, og kva representasjon dei har i film eller teater.

Kva vil ein fullstendig transformasjon innebere? Kanskje ein mister noko med å jage etter det normale. Skal ein streve etter det politisk korrekte eller følgje reptilhjernen? Kva ansvar har ein når ei lite synleg gruppe skal vere med i ein film? 

Filmen er ikkje eit meisterverk, men han har gode element og er eit supert utgangspunkt for ei mengd diskusjonar. Schimberg har noko å melde. Kanskje først og fremst at om ein forkastar alt, sit ein att med mindre.

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.