Litteratur
– Me treng kunst som er kynisk menneskeleg
I tre monologar, lagde i munnen på gudinner frå gresk mytologi, serverer Arild Rein i si nye bok ein opera buffa om vårt moderne Olje-Noreg.
– Eg ser på meg sjølv som ein komedieforfattar, ein farseforfattar. Som alle gløgge folk veit, er det berre ei syltynn hinne mellom tragedien og farsen, seier Arild Rein.
Foto: Asbjørn Jensen / Samlaget
Domestiserte dyr skil seg frå så godt som alt den publisitetssky stavangerforfattaren tidlegare har skrive. Sjølv seier han at perspektivet i boka er ein frekkleik nedanfrå, som uttrykkjer reelle energiar og som angrip den sentimentale herrekynismen som alltid er taus, og som har sigra i det moderne Olje-Noreg, utan alternativ.
– Korleis oppstod denne boka?
– Etter at eg har gjort ferdig ei bok, går eg tilbake til Macen min og opnar dokumentet eg har kalla «Kompost». Her ligg små og store utkast til kommande bokprosjekt, minst femti i talet. Så les eg gjennom utkasta og ser kva eg tenner mest på. Nokre av utkasta ser eg fort er utdaterte og vil aldri bli materialiserte. Dei utkasta eg ser eg har lyst til å gjennomføra, går eg så i gang med. Eg leitar etter tone og form, men som alle andre er eg jaga av tida me lever i – og om eksistenstrykket er stort nok, vil heilt nye og uventa tekstar tvinga seg fram.
Dei første spede utkasta til Domestiserte dyr skreiv han ned for over tjue år sidan.
– Seinare har ideane frå «urteksten» utvikla og endra seg langt nede i komposten. Det var først for tre år sidan at trådane blei samla, og eg fann fram til eit språk og ein tone som kunne bera boka. Og er først språkmaskinen i gang, blir fleire av dei andre utkasta i komposten òg sogne inn.
– Monologar har du aldri skrive før?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
