Vi lever i eit Hofmo-år. 100 år er gått sidan Gunvor Hofmo vart fødd – 26 år sidan ho døydde. Hennar 700 Samlede dikt i dei bøkene ho gav ut, er vortne til 1100 når hennar Etterlatte dikt vert rekna med – dessutan finst 250 sider med tekst i det bandet som heiter Prosa, med noveller, artiklar, brev, dagboknotat og anna.

Hofmos tema var tungt: lidinga i det 20. hundreåret, nazismens ufattelege vondskap: «Gud, hvis du ennå ser:/ det er ingen hverdag mer.» Ho insisterte på å minne om dei vilkåra som rår, den døden ho såg overalt: «Vi som er viet til mørke, til stillhet og Gud.»

Noko som mange kanskje ikkje har fått med seg, er at Gunvor Hofmo også skreiv om kvardagen, like levande som om lidinga. Difor diktet om katten Mascot, frå den tida Hofmo budde på Sørlandet, i Staubø utanfor Tvedestrand, i eit hus ho fekk leige billig av ei klasseveninne. Staden delte ho med poesikollegaen Astrid Tollefsen, i åra 1951–1953.

Gunvor skriv til Tarjei Vesaas: «Etter omstendighetene har en det ikke så verst her, naturen er jo der, havet og heiene. Og lille raggepus Mascot, som gjør tilværelsen litt enklere for en.»

Diktet står i samlinga Gi meg til berget (1984), som også går i dialog med Nebukadnesar, Shakespeare, Väinämöinen, Mandelstam, og Bibelens Jeremias og Esekiel. Men katten Mascot er den som kjem diktaren heilt nær, når han legg seg som ein pels over hovudet hennar om natta – Gunvor som var så redd for å liggje åleine (seier ho sjølv, ein annan stad).

Jan Erik Vold

Mascot, min katt, in memoriam

Som en adstadig frøken

vugget du på stien

opp fra huset

Din nysgjerrighet var

som en jomfrus over kaffekoppen

som snakker om alt

som kanskje er til

og kanskje ikke.

Og lyngen på bergnabbene

var dine sladresøstre

og heien var deres

ånds arena.

Men om natten lå

en pels over mitt hode

som en salig tornekrone

Gunvor Hofmo