Thriller

Regi: Ole Bornedal

Nattevakten: Demoner går i arv

Med: Fanny Leander Bornedal, Nikolaj Coster-Waldau, Kim Bodnia
Kinofilm

Det er gått mange år sidan mor til Emma (Bornedal) tok livet av seg. Ho klarte ikkje traumaa etter at ho og kjærasten (og no far til Emma) Martin nesten vart drepne. Dette skjedde for tretti år sidan, då ein seriemordar gjekk laus på sjukehuset der Martin jobba som nattevakt. Og som tittelen avslører: Marerittet vender tilbake. Kanskje dreping faktisk er arveleg?

Off-følgjar

Eg hugsar godt då den fyrste Nattevakten (1994) kom på kino. Det må vera den skumlaste filmen eg såg det året, berre skikkeleg ekkel. Heile tida lurar du på kva lyden rundt hjørnet er, og samtidig veit du at det kjem til å vera fælt. Når settingen er nattevakt på rettsmedisinsk, altså likhuset, veit du at det ikkje blir koseleg.

Regissør Ole Bornedal har samla mesteparten av gjengen frå 1994, utanom Sofie Gråbøls Kalinka, som då ifølgje manus gjorde sjølvmord. Den gongen spelte Kim Bodnia den sprø jusstudentkompisen til Martin, og det var han som la til rette for alle dei gufne likhuspåfunna som bygde opp til skrekken.

«Eg lurar på kva i alle dagar Bornedal vil med dette her.»

Bornedal må ta all skulda – han har skrive manus og regissert begge filmane, og han kan umogleg ha brukt gode konsulentar på dette her, snarare fått grønt lys på grunn av det lovande utgangspunktet, som eg jo forstår at det er freistande å laga ein oppfølgjar til – men dette er den tammaste, kjedelegaste, blodfattigaste, minst skrekkgrøssande horrorfilmen eg kan tenkja meg.

Faktisk – eg skulle klart å tenkja meg til ein langt skumlare film sjølv. Kinoen har slengt på kategoriane skrekk, grøssar og horror, noko som må vera tidenes lovar-og-lyg frå den kanten.

Kvifor?

Skrekkfilmar er ofte ikkje truverdige, og det kan vera greitt, men her går det på så teite ting som at ho får veninna til å ta vakta for seg, som om det ikkje er rutinar for noko på eit moderne sjukehus. Eller moderne – det er totalt usannsynleg at noko som helst dansk sjukehus held denne standarden. Me snakkar møll i lampane og ein resepsjonsdisk som ser ut som noko rekvisittavdelinga fekk inn frå den hippaste bruktdesignsjappa i byen.

Kvar gong noko verkar som om det byggjer seg opp, kjem ein lang sekvens med mas og mimring, og eg lurar på kva i alle dagar Bornedal vil med dette her. Dottera gjer ein god nok skodespelarjobb som Emma, men eg får jo tru at nepo baby-fenomenet ikkje har gått så langt som til at far lagar film berre for hennar skuld. Demonar går jo i arv, som Bornedal insinuerer med tittelen.

Eg trur ikkje pulsen steig ein einaste gong, med unntak av då døra gjekk igjen i kinosalen før visninga og eg blei letta over at eg ikkje skulle sitja og vera redd åleine. Akkurat det hadde eg ikkje grunn til å uroa meg for.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, program­skapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.