Drama

Regi: Ladj Ly

De uønskede (Orig.tit.: Bâtiment 5)

Med: Anta Diaw, Alexis Manenti, Aristote Luyindula, Steve Tientcheu
Kinofilm frå 24. mai

I ein fransk forstad tek legen Pierre (Manenti) ordførarrolla framom varaordførar Roger (Tientcheu), sjølv om sistnemnde kjenner strøket klart best. Unge Haby (Diaw) er ei populær ung kvinne som hjelper folk med bustadproblem.

Ordføraren vil helst jamne blokka ho bur i, med jorda. Haby lèt seg ikkje pille på nasen. Ho og kameraten Blaz (Luyindula) er rasande, men har ulik strategi. Som i røynda kan konfliktar ta kjapt av.

Finslipt

Då Ladj Ly debuterte som regissør med De elendige i 2019, hylla eg filmen hemningslaust. Han held seg i same strøket, der han vaks opp. Ly forstår problema og politikken. Tematisk ligg De uønskede tett på debuten, sjølv om fokus er dreia over frå politivald og småkriminelle miljø til byutvikling og politikk. Om temaet dels er gentrifisering, er filmen litt for oppussa. Dei ru kantane frå debuten er slipte ned.

«Eg hadde kanskje for høge forventingar til De uønskede.»

Håkon Tveit

Ein høyrer det på musikken med det same: klare signal om dramatikk. Skodespelet er litt tydelegare, replikkane meir finstuderte. Kjensla av melodrama gjer meg mindre engasjert. Når det er sagt, er Haby ein figur eg heiar heilhjarta på, og Anta Diaw er lovande i hovudrolla.

Det er fint å sjå fleksibiliteten til Alexis Manenti, som var hardbarka politi i førre film. Som høgt utdanna ordførar lukkast han i å skape ein heilt annleis figur. Steve Tientcheu spelte gatesmart leiar sist, og han er solid igjen som varaordførar i klem mellom gruppa han høyrer til som barn av afrikanarar, som kom med tomme hender til landet, og den politiske klassen i Frankrike.

Medrekna

I likskap med De elendige har De uønskede fleire samansette figurar. Ly kan nyansar. Til dømes er ikkje alle politifolk skurkar. Ordførar Pierre er den kjipaste. Han viser effektivt korleis feige politikarar tyr til politimakt for å løyse kvar konflikt. Slik mange franske politikarar har gjort, svekkjer han demokratiet ved å stadig utfordre rettane til innbyggjarane.

Filmen har mange trådar. Ein syrisk familie som nett har kome til landet, viser paradoks. Dei er kristne. Politikarane vil helst handplukke kva folk som har rett til å flykte frå krig, basert på religion og hudfarge, nett som i Noreg.

Eg hadde kanskje for høge forventingar til De uønskede. Filmen føyer seg liksom for filmindustrien, med meir konvensjonell stil retta mot trygg rekneskap. Likevel er det mykje bra. Regissøren er faktisk best når han tar i bruk trappegangen for lange, klaustrofobiske og intense scener. Eg voner Ly finn tilbake til den friske stilen i neste film.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.