Historieforteljaren

I Los Angeles skal ho ta imot ein Æres-Oscar for sin livslange innsats for filmkunsten, overlevert av Cate Blanchett. Og i mars blir det reprise på den årlege Oscar-gallaen. Medan venner spør kva ho skal ha på seg, tenkjer ho heile tida på det ho skal seie.

– Eg skal seie noko som er utruleg viktig, og eg må finne den beste måten å gjere det på. Talen skal handle om den tida vi lever i, om at vi har mista trua på at vi har eit ansvar for flyktningar og menneske som lever under forferdelege vilkår. Korleis kunst og kultur meir og meir blir borte, ikkje minst i Amerika, trass i at nettopp kunsten og kunstnarane har eit stadig større ansvar for å påverke utviklinga i positiv retning.

Meldinga om tildelinga kom på ei tid då ho kjende seg einsam.

– Mannen min har Alzheimer, eg trudde ikkje eg betydde noko og berre var ein nobody. Brått såg eg at eg var nokon, at eg har gjort noko. Og nobody kan eg ikkje vere, eg er jo privilegert, har alt. Men det var stort å få den telefonen akkurat då.

– I boka Livslinjer seier du: «Sett meg på en scene. Der er det ingen som kan true meg.» Korleis skal vi forstå dette?

– Eg har sosial angst. Eg er ikkje så flink til å snakke. Eller; eg trur at folk ikkje vil høyre meg snakke. Det er sant! Eg kan halde talar, spele skodespel eller vere historieforteljar. Eg er svært glad for å ha det yrket eg har, at eg kan leve med kjenslene mine, at eg kan skrive. Det er der eg torer vere Liv. Etter at eg blei berømt, kan eg vere Liv Ullmann ei stund, men det er ikkje eg. Eg trivst best når eg får gjere yrket mitt, slik eg føler og kjenner. Privat kjenner eg at om eg sit for lenge i eit selskap, burde eg ha gått fordi eg verkar uinteressant. Heldigvis har eg mange venner, og dei kjenner meg som Liv.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare