Playtime av Jacques Tati (1907–1982) (1967, 23.-plass)

Tati er Frankrikes svar på Leif Juster, Mr. Bean og Charlie Chaplin. Han skreiv fleire manus sjølv og spela hovudpersonen Monsieur Hulot, ein lang, velkledd mann med hatt og pipe, som går rundt som eit stillfare spørsmålsteikn i den stiliserte, moderne verda, støtt med eit forbausa «Kva i alle dagar?»-drag over seg. Filmen har den morosamaste restaurantscena eg har sett nokosinne, og det er ikkje få.

Ordet av Carl Theodor Dreyer (1889–1968) (1955, 48.-plass)

Det er dystert, og det går langsamt. Familien Borgen er den høgt respekterte prestefamilien i byen, men eine sonen i huset er vorten sinnssjuk. Han meiner han er Messias, og kjem med spådommar om kva som skal skje. Dette er ikkje i tråd med familiens tru og verdiar. Sjukdom, død og religiøs strid fylgjer. Bileta er reine og kontrastane mellom lys og skugge høge. Eg trur neppe serien Riket av Lars von Trier hadde vorte som han vart utan Ordet.

Shoah av Claude Lanzmann
(1925­–2018) (1985, 27.-plass)

Shoah er hebraisk for holocaust. Me møter togføraren som dagleg leverte nye puljar med jødar til siste stopp, frisøren som så raskt og høfleg som råd klipte håret av kvinner i gasskammeret, og fangane som hadde i oppgåve å brenna lik i krematoriet. Shoah er blotta for stemningsskapande lydspor, arkivfoto eller andre effektar som skal fortelja oss kva me skal føla. Dette gjer filmen sterk.