Hugskot
Mannen med tusen meiningar
Publisert
Sist oppdatert
Det var ein gong ein mann som hadde så utruleg mange meiningar. Folk sa at det nok ikkje fanst nokon andre på jorda som hadde så mange meiningar som han. Og meiningane var ikkje til å kimse av. Det var interessante meiningar. Spenstige. Modige. Overraskande. Kloke meiningar.
Men ein morgon vakna mannen tidleg og sa som vanleg til seg sjølv: «Ahhh – ein ny dag, nye meiningar!» Han gjekk inn på badet, såg seg i spegelen og sa: «Her skal det meinast!»
Men i same augeblinken som han såg seg i spegelen, fekk han ei kjensle av at denne dagen ikkje var som alle andre. For då han kjende etter, merka han at han ... Han hadde ingen meiningar lenger! Alle dei intrikate meiningane, synspunkta og oppfatningane som han var så glad i, hadde forsvunne!
Dei var borte som dogg for sola. Slik gatestøvet fyk av garde med vinden.
Mannen sette seg tungt ned i den store, blå lenestolen sin. Meining-stolen. I denne blå stolen hadde han formulert mange av dei aller beste meiningane sine, dei fleste av dei òg i aller beste meining.
Mannen tok til å gråte. Kva var livet hans no?
Korleis skulle han kunne sjå medmenneska sine i auga dersom han ikkje kunne kome med ei velgrunna og djevelsk dyktig formulert meining, til dømes om det optimale mellomrommet mellom trikkeskjener? Kva skulle folk halde seg til dersom dei ikkje lenger kunne lese dei innsiktsfulle refleksjonane hans om tjukkleiken på Nugatti? Eller krisa i austkirgisisk innanrikspolitikk, krumminga til squashen, tannstillinga til tenåringar, orgasmefrekvensen til unge kvinner, tyngda på ananas og nominasjonsprosessen i Numedal Høgre?
Mannen heldt fram med å gråte. Han såg livet sitt passere i Dagsrevy. Fyrste sak handla om Mannen med tusen meiningar som i dag vart arrestert og internert på livstid. For ingenting er trass alt meir mistenkjeleg enn ein mann som pla ha tusen meiningar, men så ein dag plutseleg ikkje har NOKON? Her må noko ligge under.
.... Og no sit altså mannen i den blå meining-stolen sin, han græt og græt, i sorgfullt sakn etter dei kjære meiningane sine. Men etter ei stund kjem han på at det utanfor døra hans plar ligge ein tjukk bunke aviser, aviser fulle av deilige, store, sterke, ekstreme, vanlege, aparte, smålege, lærde og provoserande meiningar.
Han spring ut i gangen, opnar inngangsdøra og kikar ned på dørmatta. Avisene er borte. Det ligg i staden ei kinesisk eske der. Av tynt, turkist porselen og med handmåla jasminblomstar på.
Han bøyer seg ned, tar eska varsamt i handa og ber henne med seg ut i hagen. Han tar av seg skoa og går berrføtt ut i graset. Han opnar eskene, den eine inni den andre, men alle eskene er tomme, tomme, han opnar den eine etter den andre, men det finst ingenting inni der, sett bort frå i den aller, aller inste eska.
Der ligg det ein sitrande, vakker sommarfugl.
Sommarfuglen set seg på hovudet hans eit lite sekund, og så flyg han ut i fridomen.
