Religiøs orientering blir fort slege saman med høgreekstremisme. Men er det hald i dette?
 

Det går ein lang debatt om religion og politikk for tida. Vi kan registrera ei aukande interesse for religion: Både i folkekyrkja og i frikyrkjene melder ein om stor interesse for religiøs orientering. Det er kanskje for tidleg å seia noko om kor sterk og varig impulsen er, men han bryt i alle fall ein nokså samanhengande sekulariserande trend dei siste femti åra.

På same tid ser vi at konservative politiske miljø har framgang, sjølv om sympatien flytter seg frå det ein gong verdikonservative Høgre til det meir populistiske FrP. Den konservative vendinga i KrF lyfte partiet den nødvendige halve prosenten for å koma over sperregrensa.

Amerikanske straumdrag

Ei frustrert venstreside knyter dette til amerikanske straumdrag, der nokre av dei kristen-nasjonale retningane går motstandslaust inn for autoritære styreformer, og riv ned balansen mellom utøvande og lovgjevande makt, trugar ytringsfridommen og byggjer opp ein fascistoid maktkonsentrasjon hos mafiabossen på toppen. Toleransen for dette er forbausande og skremmande.

Dette har blitt diskutert i fleire omgangar: frå Hilde Sandvik slo alarm om religiøs maktbruk tidleg i sommar, gjennom valkampen og ein fornya runde etter mordet på Charlie Kirk. I denne debatten blir fascismeomgrepet brukt nokså fritt og uvørdent, og det kan vera grunn til å sjå på den norske historia om fascisme og religion.

Eit historisk sveip

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare