Kommentar
Orsaking og frifinning
Å be om orsaking for politiske misgjerningar er blitt ein politisk konvensjon i Noreg. Jamført med statsleiarar på hemntokt er det bra. Å vinne fram i rettsapparatet mot det offentlege er noko heilt anna.
Advokat Øystein Vartdal Riise (t.v) og advokat Reidar Andresen. I bakgrunnen sit kommunedirektør i Herøy kommune Trond Arne Rossi Aglen. Saka handla om to nyfødde jenter som blei bytte om på Eggebønes på 1960-talet. Personane som saksøkte Herøy kommune og staten, tapte.
Foto: Terje Bendiksby / NTB
Dei
politiske orsakingane har kome på rekkje og rad dei siste tretti åra.
Kong
Harald 5. opna det heile. Før han hadde vore konge eit heilt år, reiste han til
Kiberg i august 1992. «Det kan være smertelig å måtte se historie i et nytt
lys», sa kongen og peika på partisanane: «Jeg er redd vi urettmessig kan ha
påført enkelte store personlige belastninger i skyggen av den kalde krigen.»
Orsaking
og skuld
Fem
år seinare var han der att. I 1997 sa kong Harald seg lei for den uretten som den
norske staten hadde påført samane gjennom den rådande fornorskingspolitikken
frå 1850-åra til 1960-åra.
Overfor romanifolk/taterar bad kommunalminister
Ragnhild Queseth Haarstad på vegner av regjeringa i februar 1998 om orsaking
for dei overgrepa som desse var blitt utsette for.
På
den internasjonale holocaustdagen 27. januar 2012 bad statsminister Jens
Stoltenberg på vegner av den norske staten om orsaking for det nordmenn hadde
gjort då 772 norske jødar og jødiske flyktningar blei arresterte og deporterte
under den tyske okkupasjonen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
