Pop

Charli XCX:

Pop2

Asylum Records

Eg var ikkje nådig førre gong eg skreiv om Charli XCX. Då var det andrealbumet Sucker frå 2014 som fekk gjennomgå. Men sidan ho sjølv visstnok skjemmest over Sucker, og mang ein meldar kallar den nye musikken til den engelske artisten «progressiv» «meta-pop» og liknande, tenkte eg at det var på sin plass å høyre på den nye utgjevinga for å finne ut om noko har endra seg.

Det som møter ein ved første øyrekast, er ikkje den småpunkete popen frå Sucker. Dette liknar faktisk endå meir på typisk 2010-tals R&B-inspirert, hyperkommersiell pop, med overdriven bruk av autotune over hoppande og hikstande melodiske sprang. Men etter kvart legg ein merke til at produksjonen rett som det er, er ganske utspekulert, med subtile temposkift, simuleringar av sjokkerande smarttelefonvarsel og heller vanvittig stemmefiltrering som gir det heile eit nærast futuristisk preg – ein sjølvmedviten virtuositet som kan hende gjer at dette med rette kan kallast «progressiv metapop».

For Pop2 – som forvirrande nok kallast «mixtape» i stadet for album, for å omgå nokre hinder som har med platekontraktar å gjere – har eit islett av noko opprørsk ved seg. Men opprøret hender innanfor den kommersielle popen: «Mixtapen» skal vere gratis, men kostar likevel pengar på til dømes iTunes. Så det er knapt tale om meir effektivt opprør enn ei tyggegummiklyse i popmaskineriet. Kan hende er det auge- og øyreopnande for den rette målgruppa, men det finst uansett mykje musikk som er verd langt meir merksemd.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast platemeldar i Dag og Tid.