På grensa til døden
Fosse-kompaniet gjer ein av Fosses mest «svevande» teatertekstar meir «jordnær».
Den eine og Den andre vert spelte av Peter Kolbjørnsen og Maud Jonassen.
Foto: Jan Tore Øverstad
Det norske
Fosse-kompaniet
Jon Fosse:
Eg er vinden
Regi og manusomarbeiding: Maud Jonassen og Peter Kolbjørnsen
Musikk og lyddesign: Tobias Grønborg
Vinterlysfestivalen i Mo i Rana
Det norske Fosse-kompaniet produserer ikkje kraft, men derimot scenekunst, skriven av Jon Fosse. Dei har base i Snertingdal i Gjøvik kommune, og Eg er vinden er den tredje Fosse-teksten dei set opp.
Slik Eirik Stubø regisserte urpremieren for fjorten år sidan, blei det ei heilt naken og reinskoren framsyning. To personar stod rett opp og ned og snakka nesten tonlaust på ei heilt tom scene utan rekvisittar. Det er heilt i tråd med Fosses tilvising, som seier at stykket speler seg ut i ein tenkt og så vidt illudert båt, slik også handlingane er tenkte og berre skal illuderast.
Kva kjønn Den eine (Peter Kolbjørnsen) og Den andre (Maud Jonassen) skal ha, seier ikkje Fosse noko om. I denne oppsetjinga kan dei vere vener, kanskje kjærastar. Men dei to som også har ansvaret for regien, har ikkje heilt våga å lite på teksten aleine, og dei vel å syne handlingane – utan å gjere altfor mykje av dei. Eller kanskje torer dei ikkje lite på seg sjølve?
Om vi ser bort frå det, og at dei har utstyrt seg med nokre meter tau som dei gjer det meste ut av, har framsyninga teke vare på mykje av tonen i dette stykket som heile tida beveger seg på grensa mellom liv og død, og som innimellom har ein litt meir filosoferande karakter enn mange Fosse-stykke.
Med spelestilen sin gjer dei to medverkande kanskje stykket meir «realistisk» enn det teksten synest å invitere til, men framsyninga fungerer likevel bra.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er forfattar og journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det norske
Fosse-kompaniet
Jon Fosse:
Eg er vinden
Regi og manusomarbeiding: Maud Jonassen og Peter Kolbjørnsen
Musikk og lyddesign: Tobias Grønborg
Vinterlysfestivalen i Mo i Rana
Det norske Fosse-kompaniet produserer ikkje kraft, men derimot scenekunst, skriven av Jon Fosse. Dei har base i Snertingdal i Gjøvik kommune, og Eg er vinden er den tredje Fosse-teksten dei set opp.
Slik Eirik Stubø regisserte urpremieren for fjorten år sidan, blei det ei heilt naken og reinskoren framsyning. To personar stod rett opp og ned og snakka nesten tonlaust på ei heilt tom scene utan rekvisittar. Det er heilt i tråd med Fosses tilvising, som seier at stykket speler seg ut i ein tenkt og så vidt illudert båt, slik også handlingane er tenkte og berre skal illuderast.
Kva kjønn Den eine (Peter Kolbjørnsen) og Den andre (Maud Jonassen) skal ha, seier ikkje Fosse noko om. I denne oppsetjinga kan dei vere vener, kanskje kjærastar. Men dei to som også har ansvaret for regien, har ikkje heilt våga å lite på teksten aleine, og dei vel å syne handlingane – utan å gjere altfor mykje av dei. Eller kanskje torer dei ikkje lite på seg sjølve?
Om vi ser bort frå det, og at dei har utstyrt seg med nokre meter tau som dei gjer det meste ut av, har framsyninga teke vare på mykje av tonen i dette stykket som heile tida beveger seg på grensa mellom liv og død, og som innimellom har ein litt meir filosoferande karakter enn mange Fosse-stykke.
Med spelestilen sin gjer dei to medverkande kanskje stykket meir «realistisk» enn det teksten synest å invitere til, men framsyninga fungerer likevel bra.
Jan H. Landro
Jan H. Landro er forfattar og journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.
Foto: Sigbjørn Berven
Solide røter
Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.
Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.
Foto: Cappelen Damm
Den tunge kampen mot bileufori
Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.
Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.
Foto: Jim Watson / AFP / NTB
Trump ord for ord
Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.