Drama

REGI: JOHN ANDREAS ANDERSEN

Nordsjøen

MED: KRISTINE KUJATH THORP, ROLF KRISTIAN LARSEN, ANDERS BAASMO, HENRIK BJELLAND, BJØRN FLOBERG

Kva har vi lov å vente av ein heilnorsk katastrofefilm? Først og fremst dramatiske scener, spektakulære bilete og fartsfylt action. Der leverer Nordsjøen absolutt.

Effektane og dataanimasjonane toler samanlikning med det beste frå Hollywood, og Nordsjøen – oljefatet vårt – blir truverdig framstilt som eit katastrofeområde av apokalyptiske dimensjonar. Christian Schaanings lydspor og ein effektiv klipperytme understrekar og forsterkar dramatikken og pulsen. Og Pål Ulvik Rokseths kameraføring står heller ikkje tilbake for noko.

Elles er handlinga og personskildringane som i sjangerfilmar flest, føreseielege.

Vi kjenner att klisjeane, konfliktoppbygginga og avslutninga. Det er råd å tenkje seg at drivne manussnikrarar som Harald Rosenløw Eeg og Lars Gudmestad kunne skrive noko som ville utfordre eller leike med sjangeren.

Det mest overraskande med filmen, men eg veit ikkje om det skal reknast som eit pluss, er at det som skjer ute i Nordsjøen, får utvikle seg så godt som utan at storsamfunnet blir involvert.

For ikkje berre søkk ei oljeplattform på Ormen Lange-feltet, ei rift i havbotnen og fare for eit gigantisk undersjøisk skred trugar heile mat- og oljefatet vårt. Fleire tusen menneske må evakuerast, og ein oljekatastrofe av historisk storleik trugar. Og midt i kaoset det vesle mennesket, i dette tilfellet oljearbeidaren Stian (Henrik Bjelland), som er fanga nede i skaftet på Gullfaks A, som alle andre har måtta forlate i vill panikk.

Stian må ofrast, blir det bestemt på land. Men kjærasten hans, Sofia (godt spelt av Amanda-vinnar Kristine Kujath Thorp), godtek ikkje det. Ho set seg ut over alle reglar, får med seg ein kollega og ein hyperavansert undervassrobot og får systera til Stian til å fly dei ut til Gullfaks. Og etter stor dramatikk, der også ein freistnad på å redusere omfanget av miljøkatastrofen blir eit trugsmål, går det som vi har ant. Men ein ugift, barnlaus helt må ofrast, sjølvsagt.

Så blir dramaet runda av med ein heilt unødvendig klimabodskap for dei tungnæme.

Jan H. Landro