Den streite historia
Eg ville gjerne visst meir om denne siste cowboyen enn kor mange bilar han har ståande i tunet.
John Hoiland (94) er son av ein norsk innvandrar og driv ein stor ranch i Montana på gamlemåten.
Foto: FIMfilm
Dokumentar
Regi: Frode Fimland
John – Den siste norske cowboy
Med: John Hoiland, Jim Larkin, vener
Kinofilm
På ein nedsliten gard i Montana bur ein einsleg, gamal mann med norsk far, men som sjølv er ein ekte, amerikansk cowboy.
Stilleben
Etter den smått usannsynlege kinosuksessen med Søsken til evig tid (2013) og TV-oppfølgjaren Søsken til evig tid: Amerikareisa (2015), har regissør Frode Fimland returnert over dammen, som kjernepublikummet ville sagt, for nok ein «der ingen skulle tru at nokon kunne bu»-vri på eldre menneske som lever på sitt eige, bygdeoriginalske vis.
Det er også lett å tenkja på den usannsynlege David Lynch-filmen The Straight Story (1999) om den gamle mannen som køyrer milevis på ein antikvarisk grasklippar for å besøka bror sin. Det er noko tilsvarande sårt over John som står på kjøkenet og snakkar i telefonen med sin gode nabo og ven, Jimmy. Ingen av dei er særleg gode med ord, og det treng dei nok vanlegvis ikkje vera heller, då det vanlegvis ikkje er eit filmteam rundt dei som dokumenterer kor smålåtne dei er.
Fin tur
Det er vakre landskap me får presentert, majestetiske fjell, hjort som leikar blant dei svære kjøttfea, bjørnar som luntar fascinerande nær garden. Visst er det fint å dokumentera slike siste, rurale sortar før dei forsvinn. Men me får veta forsvinnande lite om ferda faren tok frå Egersund til Montana, lite om systera og endå mindre om mora.
Når formelen er å la intervjuobjektet seia det som seiast skal, vert det knapt med informasjon når dette er John. Kva han synest om tema som politikk og religion, er også fråverande, slik at det einaste inntrykket eg sit att med, er at det var jammen ein gamal mann med langt skjegg som likte å driva gard på gamlemåten, det.
Det er grenser for kor mange rustne bilvrak ein treng sjå for å skjøna at det var annleis, og kan hende betre, i gamle dagar. Det blir som eit pent postkort der nokon har skrive at dei synest det var ein fin tur og lite meir.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Dokumentar
Regi: Frode Fimland
John – Den siste norske cowboy
Med: John Hoiland, Jim Larkin, vener
Kinofilm
På ein nedsliten gard i Montana bur ein einsleg, gamal mann med norsk far, men som sjølv er ein ekte, amerikansk cowboy.
Stilleben
Etter den smått usannsynlege kinosuksessen med Søsken til evig tid (2013) og TV-oppfølgjaren Søsken til evig tid: Amerikareisa (2015), har regissør Frode Fimland returnert over dammen, som kjernepublikummet ville sagt, for nok ein «der ingen skulle tru at nokon kunne bu»-vri på eldre menneske som lever på sitt eige, bygdeoriginalske vis.
Det er også lett å tenkja på den usannsynlege David Lynch-filmen The Straight Story (1999) om den gamle mannen som køyrer milevis på ein antikvarisk grasklippar for å besøka bror sin. Det er noko tilsvarande sårt over John som står på kjøkenet og snakkar i telefonen med sin gode nabo og ven, Jimmy. Ingen av dei er særleg gode med ord, og det treng dei nok vanlegvis ikkje vera heller, då det vanlegvis ikkje er eit filmteam rundt dei som dokumenterer kor smålåtne dei er.
Fin tur
Det er vakre landskap me får presentert, majestetiske fjell, hjort som leikar blant dei svære kjøttfea, bjørnar som luntar fascinerande nær garden. Visst er det fint å dokumentera slike siste, rurale sortar før dei forsvinn. Men me får veta forsvinnande lite om ferda faren tok frå Egersund til Montana, lite om systera og endå mindre om mora.
Når formelen er å la intervjuobjektet seia det som seiast skal, vert det knapt med informasjon når dette er John. Kva han synest om tema som politikk og religion, er også fråverande, slik at det einaste inntrykket eg sit att med, er at det var jammen ein gamal mann med langt skjegg som likte å driva gard på gamlemåten, det.
Det er grenser for kor mange rustne bilvrak ein treng sjå for å skjøna at det var annleis, og kan hende betre, i gamle dagar. Det blir som eit pent postkort der nokon har skrive at dei synest det var ein fin tur og lite meir.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Abid Raja er advokat og Venstre- politikar.
Foto: Lina Hindrum
Det trugande utanforskapet
På sitt beste er Vår ære og vår frykt historia om ei integrering på retur og ei kraftig åtvaring om kva som kan skje som følgje av det.
Fargerikt om tolsemd
Me får garantert høyra meir til komponisten Eilertsen.
Birger Emanuelsen har skrive både romanar, essay og sakprosa etter debuten i 2012.
Foto: Christopher Helberg
Endringar til godt og vondt
Birger Emanuelsen skriv om folk slik at ein trur på det.
Me drog til månen av di det var teknologisk mogleg. Eit strålande døme på det teknologiske imperativet. Her vandrar astronaut Buzz Aldrin frå Apollo 11 rundt og les sjekklista si på venstre arm på ekte ingeniørvis.
Kjelde: Nasa
Teknologisk imperativ!
«Birkebeinerne på ski over fjellet med kongsbarnet».
Foto: Morten Henden Aamot
Eit ikonisk stykke kunst er kome heim
Medan gode krefter arbeider for å etablere eit museum for kunstnarbrørne Bergslien på Voss, har den lokale sparebanken sikra seg ein originalversjon av eit hovudverk av målaren Knud Bergslien.