Americana

Joe Henry:

All the Eye Can See

Ear Music / Playground

Er du god nok, kan du framleis få mangt ut av å utbrodere eit enderim – det bør stå klart for kvar og ein som lyttar til tittelsporet på All the Eye Can See, Joe Henrys sekstande soloalbum. Mannen har alltid vore ein elegant ordsmed, ein av desse som vender og vrir på nokre skarve verseliner, pakkar dei inn med vellyd og leverer dei med ei røyst som skrapar av levt liv, slik at songen summar vidare i deg i timane som følgjer.

Rikt lydbilete

Då Henry vart diagnostisert med prostatakreft i 2019, fekk han melding om at utsiktene var dårlege, men dette er ei av dei historiene der prognosane endra seg. Så, då han likevel forstod at han skulle få halde fram med å lage musikk ei stund til, kom pandemien i vegen.

I periodane med unntakstilstand som følgde, ordna han seg slik at han kunne spele inn heimafrå, og tok til å arbeide med nye songar fortløpande i staden for å la dei liggje og vente til han fann tid, slik han med alle sine arbeidsoppgåver hadde vore tvinga til før.

Alt tydde dermed på at det nye albumet skulle verte ganske nedstrippa, slik som førre utgiving, The Gospel According to Water (2019), men slik vart det ikkje. All the Eye Can See rommar fleire musikarar enn noko tidlegare Henry-album og er utstyrt med eit utsøkt, rikt lydbilete.

Her er dei framifrå musikarane han har hatt med seg mange gonger før: Jay Bellerose på trommer, David Piltch på bass, Patrick Warren og Keefus Ciancia på tangentar, både Marc Ribot, John Smith og Bill Frisell på gitarar, og ikkje minst sonen Levon Henry på klarinettar og saksfonar. Men ei heil rekkje andre er også med denne gongen, mellom dei folk som Daniel Lanois, Allison Russel og JT Nero, Madison Cunningham og The Milk Carton Kids, for å nemne nokre.

Eg er glad for akkurat det, for sjølv om komposisjonane på 2019-utgivinga heldt sedvanleg høgt nivå, vart produksjonen i overkant asketisk samanlikna med vellydande plater som Civilians (2007), eller mitt favorittalbum frå den kanten, Scar (2001), der Brad Mehldau var med på piano.

Som Lanois er også Henry ein artist mange vil kjenne som ein ettertrakta produsent, på plater frå Solomon Burke, Aimee Mann, Rodney Crowell og Elvis Costello – han kan å hente ut det som bur i ein song.

Fine detaljar

Sjølv om eg har levt med dette nye albumet berre i nokre veker, gler eg meg allereie til dei mange fine detaljane på All the Eye Can See når eg set meg ned for å lytte, anten det dreier seg om neste generasjon Henry med saksen på «O Beloved» eller dei to instrumentalsnuttane der Lanois tydelegvis har fått spele ei sentral rolle, inkludert opningssporet, eit småskeivt, nydeleg lite preludium som har noko undersjøisk over seg (eg høyrer vibbar frå Tom Waits på åttitalet).

Kvar ny lytting avdekkjer noko nytt, slik vi har fått for vane å forvente av Henrys musikk. Det gjeld også tekstane, som denne gongen er meir personlege enn dei har vore nokon gong før. Det er som om livserfaringane til Henry, som altså har hatt sitt å stri med dei siste åra, siv inn i det han lagar, inn i ein songpoesi som er direkte, men likevel har mange klangbotnar – og er full av von.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.